Ταξίδι το φιλί

Στερνή ανάσα σε κάθε φιλί και υποταγή που όλα τα χείλη που ακουμπούν να συγκλονίζει,

μέσα στην θάλασσα της μόνης ευχής, τα χρώματα του πάθους στοργικά πως φυλακίζει...

Λαμπερόν

Οδηγήθηκα σε τόπους λιτούς, δημιουργημένους με την αίσθηση της μάνας που ανέτρεφε το πρώτο της παιδί.

Ξενύχτησα σε χώρους απεριποίητους και ξερούς, εκεί που η ανάσα φώλιαζε και ζέσταινε σαν μικρό, αδάμαστο πουλί.

Και ξεχύθηκα σαν μελάνι ακατέργαστο σαν της ανάγκης το πιο γλυκόπιοτο κρασί, σαν κοινωνία ασύλληπτη μα καμωμένη με της ελπίδας το πιο λευκό χαρτί.

Αίσθηση Αγία της απύθμενης σιγής, κρατώ το όνομά σου...

Γράφοντας στην πέτρα της αγέλαστης μορφής, το ατέλειωτο, αέναο και σπάνιο πέταγμά σου...

Φάσμα

Φεύγουν σαν τα τρένα οι μήνες κι οι μνήμες ηλιαχτίδες,
αλλοπρόσαλλα χτυπούν στου μυαλού μου τη συνέχεια...
και προσμένω την απόσταση να διώξει, κάθε εμπύρετη ανάγκη,
στου κορμιού μου την απάτη, γίνονται όλα άδεια πλάνη...

Η μέρα της νύχτας

Σαν της μαγείας το ρυθμό, τίποτε άλλο σαν καθαρμός,

λογίζει η σκέψη το κάθε σημάδι, αφήνει το αίσθημα να γίνει σκοτάδι,

σε απολογία νυχτερινή, σαν βρίσκει ο αναβρασμός φιλί,

στης κάθε σκέψης το θαρραλέο, θα βρίσκει πυξίδα το πιο μοιραίο,

σε κάθε αυγή ανάβεις τα φώτα και το σινιάλο ορίζει τα πρώτα,

απομεσήμερα που μοιάζουν σκυμμένα, μες του μυαλού τ'αποκηρυγμένα,

και ξαφνικά μέσα στο πέρας, θα ξεπετιέται ολόχρυσο δέρας,

θα είναι ο ήλιος μες το μυαλό, για να φλογίζει το λογικό...

Ερημικόν

Ω Μουσαία αντίληψη και αναλαμπή κορυφής!

Πως δίνεις έτσι τροπή προς το θείον και οδηγείς το μνημονικόν σε αρχές μοναχικές και δυσδιάκριτες!

Αναφέγγεις στις δύσκολες κατακρημνίσεις και εφάπτεσαι στους εγκρεμνούς της λογικής, πλησιάζεις την απώλεια της ανάγκης και αντιστέκεσαι στον αιγιαλό των αμμοθινών, πότε μεταβάλλεσαι και πότε εξανεμίζεσαι, πότε χάνεις τον δρόμο του ήθους και πότε παλινδρομείς στα ερημικά σου κομψοτεχνήματα - μυστήριο το κάλλος για να το αντικρύσεις μονομιάς και να το κατακτήσεις. Μετατρέπεσαι σε πόνο υποταγής και βασιλικής αυταπάτης, επιφορτίζεις τα έρμα μα και τα αναγεννείς μέσα στα χαλάσματα που περίμεναν καρτερικά την στερέωσή τους με θεμέλια ολάλευκα. Καταγάλανα τα εικονίσματά σου και λιβαδοστόλιστοι νάρκισσοι τα ανεβάσματά σου.
Μα ό,τι και να συμβαίνει, όπου και να τροχηλατείς, το καθάριο σου πρόσωπο, στον ύπνο της σκιάς του ονείρου γίνεται σιγή λυτρωτική και ονοματίζεις τα πάντα με την ακριβή σου γλώσσα.

Ο βηματισμός σου είναι ανάσα στοχασμού και αντοχής, κρύσταλλο και χρυσός που καθαρίζει και τίκτει το πιο αντρίκιο κάτοπτρο χιονιού...Και σαν λιώνεις, απλώνεσαι και ρέεις σαν ποταμός λιθόχτιστος με κροκάλα αδαμάντινη και όψη τολμηρή.

Περί δημιουργικής και πυρετώδους γραφής. Αποτρεπτικόν Α'

Όταν το γράφειν γίνεται επάγγελμα τότε η γραφίδα στομώνει και αποκτά την έννοια της άδικης περιπλάνησης και προβλέψιμης συμφοράς. Ο καλλιτέχνης οφείλει να μην συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου αλλά να γίνεται θιασώτης στην υπαρξιακή του λαίλαπα σαν να βιώνει το θαύμα της γεννήσεως και θανάτωσης ενός αστέρος.
Η αποτύπωση και η επιλογή της ολότητας προδικάζει την διαδρομή στο χρόνο.