Λαμπερόν

Οδηγήθηκα σε τόπους λιτούς, δημιουργημένους με την αίσθηση της μάνας που ανέτρεφε το πρώτο της παιδί.

Ξενύχτησα σε χώρους απεριποίητους και ξερούς, εκεί που η ανάσα φώλιαζε και ζέσταινε σαν μικρό, αδάμαστο πουλί.

Και ξεχύθηκα σαν μελάνι ακατέργαστο σαν της ανάγκης το πιο γλυκόπιοτο κρασί, σαν κοινωνία ασύλληπτη μα καμωμένη με της ελπίδας το πιο λευκό χαρτί.

Αίσθηση Αγία της απύθμενης σιγής, κρατώ το όνομά σου...

Γράφοντας στην πέτρα της αγέλαστης μορφής, το ατέλειωτο, αέναο και σπάνιο πέταγμά σου...