Καταραμένος...λέξη αστραπής που σε σωριάζει...
καταλαβαίνεις το χαμένο σου κορμί και τη δίψα για αυτοκαταστροφή...δε μπορείς να σταματησεις εμπρός στο γκρεμό, θες να πάρεις φόρα και να πηδήξεις στο κενό της αθανασίας...μόνος και ξεχασμένος σαν ποτέ κανείς να μη νοιάστηκε για εσένα...ναι, για εσένα ταξιδιώτη της χώρας του ποτέ πλάστηκε άλλος τρόπος για να βιώνεις τη στιγμή της ολοκλήρωσης...τόσες φορές κρατάς στα χέρια σου τη δύναμη του ανέμου και αποφασίζεις να σκορπίσεις τη δόξα και την αιωνιότητα για χάρη της στιγμής...ο χρόνος θα ξεθωριάσει το έργο σου και η ανωνυμία θα σου τάξει καταστροφή ασυνειδησίας...και μέσα στο ανικανοποίητο σου θα βρεις τη μελαγχολική χαρά που άλλοι ονομάζουν πορεία σε τεντωμένο σχοινί, που σαν κόβεται βαστάζεις να κρατηθείς στην αρχή και έπειτα φωνάζεις αφανισμένος να αφανιστείς...
βήμα προς βήμα όλη σου η ζωή είναι ένα όνειρο σιγής...διάλεξες μια πορεία κλιμακωτή με άνοδο και πτώση τρομακτική, ανταλάσσεις το χιόνι με το μαύρο χώμα, λάμπεις σαν άστρο με άσβεστη δύναμη πυρός και γίνεσαι πουλί του θανάτου με εντολή να μη σεβαστείς ούτε το δώρο που σου έκανε η θεά...και άξαφνα φυσάει δυνατά, η σκεπή της μορφής σου γίνεται καπνός και θέλεις να επιστρέψεις πίσω...
μα πέρασε ο χρόνος...δεν σου απέμεινε τίποτα πλέον, ξυπνάς στο σκοτεινό δωμάτιο...
δεν φυσάει τριγύρω, τα χρώματα είναι δύο...μαύρο και λευκό...
καταλαβαίνεις το χαμένο σου κορμί και τη δίψα για αυτοκαταστροφή...δε μπορείς να σταματησεις εμπρός στο γκρεμό, θες να πάρεις φόρα και να πηδήξεις στο κενό της αθανασίας...μόνος και ξεχασμένος σαν ποτέ κανείς να μη νοιάστηκε για εσένα...ναι, για εσένα ταξιδιώτη της χώρας του ποτέ πλάστηκε άλλος τρόπος για να βιώνεις τη στιγμή της ολοκλήρωσης...τόσες φορές κρατάς στα χέρια σου τη δύναμη του ανέμου και αποφασίζεις να σκορπίσεις τη δόξα και την αιωνιότητα για χάρη της στιγμής...ο χρόνος θα ξεθωριάσει το έργο σου και η ανωνυμία θα σου τάξει καταστροφή ασυνειδησίας...και μέσα στο ανικανοποίητο σου θα βρεις τη μελαγχολική χαρά που άλλοι ονομάζουν πορεία σε τεντωμένο σχοινί, που σαν κόβεται βαστάζεις να κρατηθείς στην αρχή και έπειτα φωνάζεις αφανισμένος να αφανιστείς...
βήμα προς βήμα όλη σου η ζωή είναι ένα όνειρο σιγής...διάλεξες μια πορεία κλιμακωτή με άνοδο και πτώση τρομακτική, ανταλάσσεις το χιόνι με το μαύρο χώμα, λάμπεις σαν άστρο με άσβεστη δύναμη πυρός και γίνεσαι πουλί του θανάτου με εντολή να μη σεβαστείς ούτε το δώρο που σου έκανε η θεά...και άξαφνα φυσάει δυνατά, η σκεπή της μορφής σου γίνεται καπνός και θέλεις να επιστρέψεις πίσω...
μα πέρασε ο χρόνος...δεν σου απέμεινε τίποτα πλέον, ξυπνάς στο σκοτεινό δωμάτιο...
δεν φυσάει τριγύρω, τα χρώματα είναι δύο...μαύρο και λευκό...
4 comments:
The owner of this blog has a strong personality because it reflects to the blog that he/she made.
Kanenas den noiastike gia ton taxidioti...alla ego blepo mia kopela me mavro malli na koitazei ton orizonta...kai na ton thymate...sto foto dipla apo to poem.....paraxeno pragma
Μείνε κοντά μου και ότι θες...
Στέκομαι και εγώ στην άκρη του γκρεμού. Λίγα μέτρα μακριά σου. Κοίταξέ με και σώσε με! Πολλές φορές θα με βλέπεις εκεί μαζί σου. Για να σε αποτρέψω να βυθιστείς στο κενό θα ζητάω τη βοήθειά σου. Σε παρακαλώ, μη με ξεχάσεις.
Post a Comment