Κλειστό απέραντο

Είμαστε μέσα σε έναν ωκεανό με όρια και κολυμπάμε...

Νομίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο μα τώρα δεν μιλάμε,

Για όνειρα που αντιληπτά δεν έγιναν,

για ειρμούς και ψευδαισθήσεις...

Σαν όλες μας τις ενδείξεις, που αντιπαλεύουν τη μία όχθη με την άλλη

Και μας γεμίζουν με νερό βαθαίνοντας την δυσκολία μας την κάθε ακτή να δούμε

να κολυμπούμε ασταμάτητα, κοπιαστικά, να δένουμε το κορμί μας,

ριζωμένοι στον βυθό να μην μπορούμε να δούμε ούτε εικόνες της στεριανής θεάς,

μα ούτε και τον βυθό...

Να είμαστε μάρτυρες της ανάμνησης που κάθε λεπτό σαν χάνεται,

ξεχνώντας την γη και την ακτή που μας δίνει την όμορφη ακμή

και την επιλογή τα πόδια μας να στερεώσουμε και να υψώσουμε,

το ανάστημα μας μέχρι τον ήλιο, τα χέρια μας να ενώσουμε...

Μα φθάνοντας μόνον ένας στην ακτή φώναξε "Στάχτη είναι η ζωή"!

Πως μας αντέστρεψαν τις λογικές και τις ιδέες, τις πλάνες μας τις ειμαρμένες,

Στεριά δεν υπάρχει! Ένα όριο μονάχα με ολίγες πέτρες και ένα χείλος αδειανό...

Και το νερό αυξάνεται, τελειώνει την ακτή...

Οι πέτρες βότσαλα γίνονται και οδηγούνται στον βυθό...

Ας επιστρέψουμε λοιπόν, στον κόσμο θαλασσοδέρνοντας στο κύμα,

με την γροθιά μας, μαύρο κύμα...

Και σήμα η ψυχή μας, στις ακολουθίες των νεοφερμένων φάρων τη σιγή...



photo © Julia Zakharyan

Περί έρωτος

Το άγνωστο γίνεται γνωστικό όταν ξέρεις τι αποζητάς
Οι ποιητές λέγοντας τα αυτά, οι αληθινοί, πεθαίνουν μόνοι
Χρειάζεται και η ποικιλία, από όλα έχουμε και το φρονούμε
Υπάρχουν οι εξαιρέσεις, υπάρχουν και οι κανόνες
Τα συντρίμμια πολλές φορές είναι και ο σκοπός
αφού το τρίτο χέρι όσοι κυνηγούν, δεν θα το φθάσουν και θα σιωπούν
θα μαρτυρούν μα θα ακούν...

Απελευθέρωσις

Βακχικός! Τρία βήματα...

Βακχικός! Υστερικός!

Κραυγάζει την ανομία του και τυφλώνει την ματαιοδοξία του!

Ωσάν θεριέψει ο ρυθμός, τίποτα άλλο από τον καθαρμό!

Καθαρμός ο μέγας ναι!

Πανικός ο φόβος που οπλίζει την αναμονή...

Χορεύει και τραγουδά με ωδές αναμάρτητες!

Παλεύει και γυροβολά και πίσω δεν αγγίζει...

το διάκενο το ηρωικό και απλησίαστο, φωτεινό ήλεκτρο,

απλώνει την λογική και την σκορπίζει!

Βακχικός! Τρία βήματα...

Βακχικός! Υστερικός!

Κραυγάζει την ανομία του και φονεύει την ερμηνεία του!

Θέατρον

Εικόνες και μουσική διαύλου...

Τι να συμβαίνει άραγε σήμερα στο θέατρο;

Θα πάω να δω!

Να είναι πάλι ο Μένανδρος και να περιμένει χειροκρότημα;

Πολύ κόσμο βλέπω και τριγύρω...

Σαν περπατώ τόσο κραδαίνεται ο ρυθμός και η αίσθηση...

Ω ναι! Πως ξέχασα πως είναι όταν στο θέατρο πλησιάζεις;

Αισθαντικές είναι οι στιγμές του, σε παρασέρνει στον χορό του...

Τα μάρμαρα, η ξύλινη σκηνή, το δάπεδο, ο ουρανός!

Νιώθεις ότι φτάνεις το άστρο της ποίησης και το κατέχεις, άλλωστε οι μούσες προστατεύουν τον χώρο...

Είναι ιερός!

Πόλις δίχως θέατρον δεν είναι σωστό να υπάρχει!

Εδώ σαγηνεύει ο άνεμος τις δοξασίες του μυαλού... Εδώ αγγελικά οι κοινωνικές προσμίξεις γίνονται καρπός...

Με συνεπαίρνει το θέατρον, το είχα ξεχάσει!

Τόσο μακριά που ήμουν, πως να θυμάμαι τον εαυτό μου με τέτοιο φρόνημα αδειανό...

Τώρα όμως ποτίζω το πνεύμα με οίνο βακχικό και αναγεννιέμαι σαν ζωντανό περίγραμμα με σκοπό ζωτικό...

Εάν θέλεις να ελπίζεις, έλα στο θέατρο, άνθρωπος να μείνεις...

Παλμύρα

Ο αμέθυστος της ερήμου...

Η πορφύρα και το μεταξωτό μυστήριο συνυπάρχουν εδώ...

Και έξαφνα, μέσα στο πέλαγος της ησυχίας, βλέπω δρόμους και αγορές ακμάζουσες...

Ακούω τον αγέρα να σμιλεύει την πολιτεία της και οι μουσικές από το θέατρο κυριεύουν το μυαλό...

Διαβάινω ανάμεσα στις κιονοστοιχίες και ασθμαίνω τις χουρμαδιές, αφουγκράζοντας τις γλώσσες... Ελληνική, λατινική, αραμαική, αιγυπτιακή, περσική...Όλες ακούγονται εδώ...

Το παλάτι, η βιβλιοθήκη, το στάδιο, οι δρόμοι του Ιππόδαμου... Τα σοκάκια με τα μπαχάρια και τη σμύρνα, όλα άφθονα και όλα ζηλευτά...

Ο Αντίοχος είναι περήφανος για το δικό του στολίδι... Έχει μάτια μαύρα και επιδερμίδα σταρένια...Έχει στο βλέμμα της την πύρινη τη γνώση, η λαλιά της με αρμονία και βροντή υφαίνει κάθε νου σε ποίημα τρωικό...
Και με το στέμμα στα μαλλιά, πλησιάζει...

Είναι βασίλισσα... Είναι το πεπρωμένο της να ζήσει την ακμή μα και την απειλή...

Ενσαρκώνει την Ελένη και την Κλεοπάτρα... Και η Διδώ την οδηγεί στο άρμα της Φοινίκης...

Η Ζηνοβία περπατά και ο κόσμος χαιρετά την μουσική της... Γιατί μούσα είναι και την τέχνη ξετυλίγει σε κάθε έκφανσή της...

Ένας κόκκος άμμου αξίζει όσο χίλια καράτια σε αυτή τη γη... Καμιά τραγωδία και καμία ωδή δεν μπορεί να περιγράψει τις τύχες και τις εμορφιές της...

Και όμως...

Ποιος να περίμενε ότι οι κιονοστοιχίες σίγησαν και πέτρα έγιναν και το νερό σαν στέρεψε πήρε τις μυρωδιές και τα ρόδα της ερήμου μακριά... Θάβοντάς τα παντοτινά... Και η άμμος...Ολόχρυση άμμος... Αγκαλιάζει κάθε σύνορο και γίνεται σιγή...

Ο άνεμος τριγυρίζει και σαλεύει και μήτε πουλιά ακούγονται, μήτε και η φωνή της...

Ω βασίλισσα!

Ατενίζεις το λουλούδι της ερήμου για τελευταία φορά...

Τόσο περήφανα και όμως μάταια... Τι και αν είναι χρυσές, αλυσίδες είν' κι αυτές που σε περίδεσαν και σφράγισαν τον αμέθυστό σου καταγής...

Διαλεκτικά Α'

Ο υλισμός εγκλωβίζει το πνεύμα, οι ανάγκες οριοθετούν την αλήθεια, η απόκτηση δεσμεύει την ελευθερία και το συναίσθημα απανθίζεται στην ευδαιμονία της ατομικότητας.

Προδοσία

Ήταν τα μάτια σου ένα φεγγάρι που σίμωσε τα όνειρά μου και με ταξίδεψες σαν εικόνα σε μια ζωή που ανέμενε μονάχη τη γεύση της βουρκωμένης αυγής, για να χρωματίσεις κάθε ξεχασμένο που καθυποτάσσεται στο απρόσμενό σου τόξο...

Πλησίασα και με φίλησες με ζωή και λάτρεψες το δέρμα το κουρασμένο και τα αποτσίγαρα τίναζες από το πάτωμα και φώναζες “ζωή, εγώ θα σου την δώσω τώρα, μακριά σε ρούφαγε ο καπνός μοναχικά και έρημα, μα τώρα θα γίνω ο καπνός σου και ο αγέρας σου ο τρυφερός...Σαν στάλα θα σε ποτίσω λίγο – λίγο και θα σου αφήσω το σημάδι μου στο στέρνο σου για να με θυμάσαι...”

Θησαυρός εν μια νυκτί το όνομά σου και η αγκάλη σου σαν μεθυσμένη χάρη μυροβολάει στο μπλουζάκι μου το γκρίζο... Λουλούδιασε η στιγμή και το φυλαχτό σου ανεμίζει μες τη ψυχή μου για να σε θυμάται σαν οπτασία αλλοτινή...

Το δωμάτιο γέμισε χρώματα και αποκάλυψη αλήθειας που δεν αντέχει το προηγούμενο μυαλό να ζωγραφίσει... Μα τώρα, η θύμηση ριζώνει στο αγκυροβόλι της νέας αυγής που έρχεται για να χαράξει το φιλί σου στο πεπρωμένο μιας στιγμής αέναης...

Κλείνω τα μάτια και έρχεσαι πιο κοντά, σαν αίσθηση αλαλαγμού και το δροσερό σου πνεύμα νιώθω πως με πλησιάζει για να με κρατήσει λατρεμένα και δυνατά, χωρίς επιστροφή...

Το βήμα σου όμως το γνωστό δεν ακούω και ανησυχώ...

Ανοίγω τα μάτια μου και τριγύρω σιωπή...

Που χάθηκες αναλαμπή; Που βρίσκεσαι ελπίδα που σαν τρελή εφαπτόσουν λίγες μόλις στιγμές πριν το χάραμα;

Ξυπνώ και το όνειρο όλεθρος είναι και το μύρο σου στο στέρνο μου που πότισε απ' το μπλουζάκι που ακούμπησες με τα κερένια χέρια σου, εξανεμίσθηκε σαν αγέρας βορινός...

Βροχή έρχεται και την μυρίζω... Χώμα και όνειρο μαζί, κυλίστηκαν μαζί στης στιγμής το πιο άχρωμο τραγούδι... Οι τοίχοι τρέχουν χρώματα και ξεβάφουν σαν αίμα και θρήνος, ποταμός στο πάτωμα η αίσθησή σου και το άγγιγμά, κλαυθμός ... Να τρέξω να προλάβω... Να τρέξω να σώσω λίγη καρδιά... Ψυχή μου, σαν όνειρο ήσουν, μια φωνή που τώρα έγινε χοή και ταξιδεύει... Και εγώ γονυπετής το όνειρό σου έπιασα και κράτησα, προτού στο φως της μέρας έρθεις και σαν χαθείς σαν κύμα, έλα να με φιλήσεις με τα μάτια μου κλειστά...

Νιότη μιας μέρας

Νιότη...

Δώσε μου νιότη...

Πνοή που κινεί κάθε κύτταρο ζωής...

Άγγιξε με μια φορά... και δώσε μου νιότη, κίνηση στο μαρμαρένιο μου κορμί...

Μακριά ο θάνατος όσο κρατεί η ανάσα σου πάνω μου και ο σφυγμός σου δυνατός...

Με ακουμπάς και νιώθω παντού να βροντοφωνάζει το κύμα του έρωτα...

Κολυμπώ στη λίμνη της ζωής σου μέχρι να σκοτεινιάσει και να χαθεί το φως...

Σαν ήλιος χρυσός, λάμπεις πάνω στο πρόσωπό μου και τα μάτια σου τα δοξασμένα φέρνουν χορό μαγιάτικο... Λουλούδια νιότης στο μέτωπό μου, νοσταλγούν το μη δωσμένο μα αιώνιο...

Άπλωσε το χέρι σου και με τα δάχτυλά σου, στείλε πνοή σε αυτό το δοκιμασμένο και ξεχασμένο χώμα... Κάνε το να τραγουδά για εσένα, να λαμποκοπά σαν ήλιος του ήλιου σου, ισάξιος να βασιλεύει, μέχρι τη νύχτα...
Ύστερα, φόρεσέ του πέπλο θερινό και κοίμησε το...

Ωσαννά!

Μια μέρα σαν τις άλλες είναι, άμα το σκεφτείς...

Και τι αλλάζει; Μήπως η μετάβαση αυτή οδηγεί και κάπου;

Όχι, τίποτα διαφορετικό δεν συμβαίνει... Απλά κουβαλάς στους ώμους σου και στο κουρασμένο σου μυαλό ακόμα ένα μηδενικό... Το μυαλό δεν αξίζει να γίνεται έρμαιο αυτών των αντιλήψεων.

Και τι είναι ο χρόνος; Ποιος ορίζει την δύναμή του; Α ναι, ξέχασα... Η φθορά!

Πριν αρχίσω να ξεχνώ ποιος είμαι οφείλω να καθρεφτίσω το είδωλο μου για να θυμάμαι την απόσταση του νοητού από το καθημερινά ουτοπικό...

Ήδη αλλάζω, η νεότητα είναι για τους ωραίους – στην ώρα τους φρέσκοι και άγουροι, χωρίς καμιά ευθύνη και αποστροφή...

Και το αποτέλεσμα ποιο είναι;

Το κάλλος! Εκεί επανέρχομαι πάντα ηρωικά... Το κάλλος που κραδαίνουν οι μη σκεπτόμενοι είναι η μεγαλύτερη συμφορά... Αλίμονο να είχαμε το δικό τους αστραφτερό προσωπείο...

Προτιμούμε την ποιότητα από την ψευτιά της επιφάνειας...

Και όμως πάλι για αυτό φωνασκούμε δυνατά... Σε αυτό ελπίζουμε και αναπολούμε τα χρόνια μας και εξιδανικεύουμε τις εικόνες που μας χάρισαν με απλόχερη ευγένεια ντροπή και απόρριψη...

Να κεράσω το μυαλό με υπομονή;

Όχι! Ο καιρός καιροσκοπεί και πρέπει να προλάβω πριν το ηλιοβασίλεμα... Όσο υπάρχει ακόμα φως, όσο ακόμα αναπνέω!

Χρόνια πολλά τα αγαπημένα που είναι κομμάτια στων αισθήσεων κρυφά, αποκηρυγμένα...

Είσαι νέος; Προχώρα! Δεν είσαι; Καλή νύχτα, νυμφόληπτε!

Χνάρια αλήθειας

Αναζητητής στην έρημο της ουτοπίας...

Μοναδικός, μονάχος, καρτερικός, τραγελαφικός...

Όλα αφουγκράζονται την τελευταία εικόνα που βρίσκεται βαθιά νυχτωμένη στις τσαλακωμένες σκέψεις της πρώτης νεότητας.

Κοιμάσαι και περιμένεις τη νέα μέρα με δισταγμούς αλλοπρόσαλλους...

Σαστίζεις μπροστά στο απέραντο και αναπάντεχο της απύθμενης σκληρότητας που σε αφήνει έρμαιο στην απειλή της νέας εποχής...

Δεν θέλεις να ζεις στο αδειανό συναίσθημα... Δεν αποδέχεσαι την κενότητα και την εφόρμηση του ζωώδους ενστίκτου.

Χρειάζεσαι τον ψυχορραγικό πόνο για να βρεις την αλήθεια, αδημονείς για το τυχαίο και ερωτεύεσαι το μη δεδομένο...

Γνωρίζεις ότι εκεί που οδηγείσαι, παρέα δεν θα βρεις...

Είσαι μόνος και δεν φοβάσαι επειδή βιώνεις την θύελλα σαν γεγονός λυτρωτικό...Η ίδια θα κατακλύσει και θα καθαρίσει το νεκρό και θανατερό σύμβολο και θα το σκεπάσει στην άμμο της ερήμου... Εκεί οφείλεις να βαδίσεις... Όσο βαθιά και απειλητική και αν μοιάζει σαν κινούμενο έλος στάσιμης συμφοράς, οφείλεις να ανακαλύψεις τον τρόπο για να ισορροπήσεις στο ζητούμενο της αλήθειας. Έξω από τη λήθη, ναι... Μπορείς να σαγηνέψεις με τον πυρετό της βιωματικής σου αίσθησης το καθρέφτισμα του ξεθωριασμένου ειδώλου...

Ορθώσου και περπάτησε σαν μύστης την οδό της αχάρακτης πορείας... Έτσι και αλλιώς η έρημος γρήγορα θα σκεπάσει και θα καλύψει τα ίχνη που άφησες με μια απλή της πνοή...

Ουτοπία ή ευλογία;

Σύντομα θα την ευχαριστείς για το δώρο αυτό...

Ανακάλεσις

Βάδιζα στην προκυμαία επτά χρόνια πριν...

Πλάι στο κύμα και σε σκεφτόμουν...

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν εάν σμίγαμε τα χείλη μας μαζί...

Η αίσθηση της αποκάλυψής σου συγκλόνισε τον έρωτα και τον ξαναστέριωσε σαν μάρμαρο αναμονής...

Το ποίημα έγινε φωνή και η φωνή κύτταρο αναγέννησης... Η λάμψη του φωτός προσδιόρισε την αποπνέουσα περάτωση του ονείρου...

Φορτωμένος με σκέψεις και βάρη του παρελθόντος σαγηνεύτηκα από τον τρόπο και την τόλμη της επιμονής μου... Τίποτα δεν με κρατούσε στη γη, τίποτα δεν με ανέκοπτε από την αλλαγή που ήθελα να εισπράξω...

Οι βόλτες και τα απομεσήμερα του Αυγούστου εκείνου μέσα στα κάγκελα της ματαιότητας είχαν έναν σκοπό ιερό...Όλα φάνταζαν προετοιμασμένα για το καθαγιασμένο βήμα...Το τόλμησα για να δικαιολογήσω την άρνηση που δεν πίστευα ότι θα γευθώ...

Σε πλησίασα πολύ στοργικά για να θρέψω τις πληγές σου... Άκουσα κάθε εσωτερική φωνή σου και κολύμπησα στους ωκεανούς της μοναξιάς σου για να βρω την ξέρα που ανέμενε παγερή...

Μέσα σε αυτόν τον διψασμένο λαβύρινθο της εμμονής ακολούθησα τα βήματά σου... Η πίστη είναι σαγηνευτική όταν ακολουθείται από την ακροβασία της αποπλάνησης...

Προσπάθησα πολύ για τον Αύγουστο σου... Έδωσα αρκετή καύσιμη ύλη για να αναφλέξω τα πύρινα μονοπάτια σου... Ξυπόλυτος βάδισα για να σου δώσω ελπίδα μετά από τον πόνο που διασάλευε τα λογικά σου... Μην ξεχνάς ότι οι άσχημες γεύσεις του παρελθόντος ορίζουν και το μέλλον...

Μετά από τόσα χρόνια...Τι άραγε ξέμεινε στην προκυμαία της ηρεμίας και του στοργικού φωτός;

Που χάθηκε η λάμψη των ματιών σου και που σαλπάρισε η μουσαία σου αναλαμπή;

Κόρη, όπου και αν περπατάς, να κοιτάς πάντα τον ουρανό που σου έδωσα για να ελπίζεις... Γιατί η ελπίδα που μου έδωσες ήταν ένα σάβανο κενό...

Απολογούμενος

Ονειρεύεται πως τάχα ξεκινά την κάθε ημέρα διαφορετικά και καταστρώνει τα σχέδιά του...

Πως είναι ψηλός και ευρυμαθής και για το λογισμό του περνιέται για άριστος...

Και περπατεί στους δρόμους με υψωμένο το κεφάλι και το βλέμμα να ατενίζει στο βάθος...

Περνά από τις αγορές και προσβάλλεται από τον χτύπο των ανθρώπων και τον σαματά...

Προσπαθώντας να δείξει ανωτερότητα γκρεμίζει τα όνειρά του ένα-ένα...

Δεν γνωρίζει πως το τίμημα έρχεται όταν η μοναξιά καραδοκεί...

Οφείλει να τριφτεί με τα πατώματα της καρτερίας, οφείλει να αναγνωρίσει την απόδειξη της αλητείας...

Προσφεύγει με βήμα ταχύ στις στοές του μυαλού του και επιταχύνει τον ρόλο της καταστροφής...

Έρχεται περίτρανα το δειλό που χλευάζει δίχως να καταλάβει το παιχνίδι της επιμονής...

Κοντοστέκεται και σκέπτεται... Σαν να προσπαθεί μέσα στις μέρες που λογάριαζε λαμπρές να εφευρίσκει την μονοτονία...

Ξανασκέπτεται και βλέπει έναν άλλο άνθρωπο να χτίζει έναν πύργο υποταγής...

Που θα οδηγηθεί το αύριο όταν το σήμερα επαναλαμβάνεται σαν κακή ουτοπία;

Κοιτάζει ψηλά ξανά με το κεφάλι όπως συνήθιζε όταν βάδιζε περήφανα και βλέπει τον ουρανό...

Παγιδευόταν τόσα έτη στην ψευδαίσθηση ότι οι ημέρες ήταν ξεχωριστές...

“Ξεχωριστό είναι μόνο το επόμενο που δεν προγραμματίζεται...Αυτή είναι η λύσις...

Δεν θέλω πια σχέδια, δεν θέλω πια ελπίδες, δεν χρειάζομαι πια το λογικόν...

Αποτραβιέμαι μόνος και βλέπω το φως... Οι ακτίνες τυφλώνουν τις σκοτεινές δημιουργίες...Ας τις πετάξω και αυτές στο καλάθι της λησμονιάς...

Θέλω να είμαι λεύτερος, θέλω να είμαι ασήμαντος, θέλω να είμαι νοσταλγός...”

Αυτός ο άνθρωπος όταν ξαναπέρασε από τον δρόμο, ήταν σαν νέος από την αλλαγή...

Φιλία είκοσι και τεσσάρων καρατίων

Και ποιοι είναι οι φίλοι οι καλοί;

Είναι αυτοί που κάποτε ρωτούν...είναι αυτοί που κάποτε αναπολούν για όνειρα και εικόνες που κρατούσαν φυλαγμένα, αυτοί που μοιράστηκαν δίχως ντροπή απατηλή την ερημιά σου και ξάπλωσαν επάνω στα άκομψα σχέδια σου... Είναι όσοι μοιράστηκαν επιθυμίες μα και κρυμμένες θεωρίες, απάνθισαν τα άνθη τους και ξόδεψαν την πλάνη τους για να πληρώσουν χρόνο και οργή σε κανενός υποταγή...

Όσοι περπάτησαν γλυκά τον δρόμο σου και ατένισαν λιτά τον πόνο σου, χωρίς γελοίες κολακείες και ουτοπικές παρηγορίες, παρά με βλέμμα καθαρό, σαν σε κοιτούν στα μάτια με στοργή - λεβέντικη αποστολή - αυτή που έχουν για να λυγίζουν, κάθε ατόπημα αδειανό...

Σε σφίξαν λαμπρά στην αγκαλιά τους και σε δοκίμασαν αγνά στα σφάλματά σου, δώσαν τον ήλιο καταχείμωνα ακόμα και όταν ψύχραινε περίτρανα... Και αρκέστηκαν σε ήρεμες, χρυσαφένιες λέξεις, “φίλε μου απόψε σαν λυγίζεις, νιώσε τον τρόπο για να ελπίζεις, ο χρόνος και αν φέξει μες τις φαιές τις γρίλιες, πάντα θα είμαι εδώ και σε χαρές και λύπες”...

Αποσιώπιση

Τι να πω και τι να τραγουδήσω...

Η άνοιξη έρχεται, το αγέρι δεν ακούς;

Σαν έρμη αίσθηση που διαπερνά το περασμένο,

η φλόγα σιγόκαιε σε υπόγειους πυρσούς...

Η σκόνη και ο πάγος, εγκλώβισαν το θέλω,

μήπως δεν άνοιξε ο χρόνος τους ασκούς;

και αν δεν βρίσκεις την αιτία στο ξεχασμένο,

μάθε στο τέλος του χειμώνα τους ειρμούς...

Απριλιάτικη εικών

Στο κύμα εμπρός στην παραλία, στέκεσαι έφηβε της άκρας εμορφιάς...

Γεύεσαι και αισθάνεσαι τον τελευταίο ήλιο, της Αττικής την μυρωδιά αποζητάς...

Για μια στερνή φορά ιππεύεις, ενώνεσαι με το υδάτινο σαν καλπασμός ερωτικός...

Οπλισμένος με λέξεις και πράξεις που αναβράζουν, μες το μυαλό σαν πυρετός λυτρωτικός...

Άνδρα εσύ που έταξες όλο το ζην σου, με μια φωνή ολόλαμπρα ελληνική,

Στης Ελευσίνας την αγκάλη είν η ψυχή σου, στην ιερότερη των Πελασγών την άγια γη...

Κρίνα και άνθη σε κοσμούν και το στεφάνι σου, θαλασσοδέρνεται και πνίγεται, κλαυθμός...

Μα των ευχών σου μυρωμένο το κορμί σου, απ' των Νυμφών τα χέρια γίνεται χορός,

Είναι οι πράξεις που ζητούν την κάθε ανάγκη, είναι οι έρωτες που γίνονται μαζί,

σαν των κυμάτων που ξεπλένουν τα ωραία πάθη, φεύγει το δάκρυ και σκορπίζει μουσική...

Νέε και άλκιμε τώρα εκούσια αγγίζεις, των Ηλυσίων τα όνειρά τους να σε δεχτούν,

Και ατενίζεις με μία πίκρα τη μόνη μας πλάνη, αυτή που αναφώναζες και τώρα απορούν...

Ο κολοσσός του Ταϋγέτου

Σπάρτης πολιτεία και δωρικής αρμονίας,

ανέθρεψε υιό λυκούργειου φωτισμού

Στην πυραμίδα επάνω το χιόνι και ο ήλιος ολάνθιστα καρτερούν,

το πνεύμα που ζυγώνει την αλήθεια και καθυποτάσσει,

τιμή και λόγο να ενώνονται σε αέναη περιπλάνηση·

να στέκεται ριζωμένος σαν περήφανη ελάτη,

σαν πύρινο ηφαίστειο να προσπερνά τα οράματα,

να εφάπτεται στο χείλος της αλλαγής μα και να μνημονεύει,

τη σύνδεση του ωραίου και του λαμπρού να αναρωτά.

Να ξενιτεύει σε αλλότρια εδάφη την μουσική του,

μα να χορεύει και να ποιεί μαζί με τις Μούσες,

το άρωμα της βροχής σαν στάζει στην θέλησή του,

δροσισμένος από τα ουράνια δώματα, στον πυρετό ν' ακροβατεί,

στη γη που αγαπά και τραγουδά σκοπούς αναλλοίωτους,

σαν τη γεύση της ανάγκης και της διόδου του αυλού·

Περπατεί μονάχος και πίσω δεν δακρύζει...

Και να, τον βλέπω στην κορυφή!

προσπέρασε το δάσος και δάμασε την πέτρα

Στο φως αφέθηκε και γίνηκε πνοή...

carthago delenda est

Δεν με εξυπηρετεί στα σχέδιά μου... Kανείς δεν πρέπει να θυμάται το μεγαλείο της.

Και όμως...Εάν όλοι θυμούνται πόσο δοξασμένη πολιτεία ήταν και πως σωριάστηκε απότομα όταν τόλμησε να αντιταχθεί στων θεών μας τη λατρεμένη Ρώμη, τότε ναι, αξίζει να μηδενιστεί στη μεγαλοσύνη της.

Ώστε όλοι να γνωρίζουν ότι εγώ, ο σταλμένος από τη Σύγκλητο, Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων Αιμιλιανός, ο υιός του Λεύκιου Αιμίλιου Παύλου του Μακεδονικού, που κατατρόπωσε την αήττητη μακεδονική φάλαγγα στην Πύδνα, όντας ο ίδιος ευρισκόμενος εκεί, δεκαεπταετής πλάι στον πατέρα μου, πολεμώντας για την πατρίδα μου εν μέσω δόξης, καταφέραμε να πράξουμε το πεπρωμένο.

Το ίδιο συνέβη κάποτε και στο Ίλιον, στη Μηδία και την Περσία. Όλοι συναντούν και υποτάσσονται στο μοιραίον που τους ορίζεται.

Μια μέρα θα έρθει όταν η ιερή Τροία χαθεί,

Και ο Πρίαμος και οι άνθρωποι του θα πρέπει να σκοτωθούν.

Η μεγάλη Καρχηδόνα, έπρεπε να καταστραφεί και θα καταστραφεί. 

Η νήσος της επιλογής

Άδεια σώματα περιφέρονται παντού...Σαν μνημεία λήθης, χορεύουν στην κατεύθυνση της ουτοπίας...

Τουλάχιστον, ξέρω ποιος είμαι...

Η μνημοσύνη με αγκαλιάζει ακόμα και όταν η ελπίδα ξενοκοιμάται στις χώρες της αποπλάνησης...

Το τώρα που δεν θα 'ρθει ποτέ σεργιανίζει μοναχό και κρυφακούει...

Νομίζουν ότι ευχάριστα περνάει το βιος τους από το πηγάδι του σκοτεινού φωτός...

Όμως το φάσμα αναδιπλώνεται και περιμένει σαν μελανή οπή...Έτοιμο να καταπιεί κάθε επιθυμία, έτοιμο να αφαιρέσει ζωές σε λειψά σήματα...

Να γνωρίζεις ποιος είσαι, αυτό μετρά, διότι η ώρα έρχεται...Και όταν φτάσει, δεν θα προλάβεις να ρωτήσεις ποιος δρόμος σε υπέταξε και σε αφάνισε λιτό...

Δίχως ήλιο

Σαν περνώ ξανά μες την ερημιά,

σαν περιπλανώμενος δίχως φορεσιά,

δεν ζει το όνειρο δίχως ήλιο σβήνει,

ούτε δίχως θάλασσα ο κόσμος αρμενίζει

Πέρασα απ' τα μέρη σου σαν πληγή ανοίγει,

η άπνοη συγγνώμη σου, σαν κερί που σβήνει,

λίγο νερό σαν δίψασα θέλω να ζυγώσω,

πιο κοντά στο πέρασμα να ξανανταμώσω

Πήρα και ζωντάνεψα έναν ίσκιο γκρίζο,

σαν διπλή ανάμνηση να 'χω να ελπίζω,

ο καθρέφτης έσπασε, το είδωλο ποτίζει,

σαν πουλί η αίσθηση που μέσα πεταρίζει

Δυο και τα χείλη μου σιμά ν' ακουμπήσουν,
το γυμνό της άρνησης ν' αποσαφηνίσουν,

βήματα του δρόμου μου η γνωστή ανάγκη,

βάρκα μες το πέλαγος η στερνή απάτη...