Βλέπω φύλλα στο ποτάμι,
σαν ρυάκι η στιγμή...
που όλο κυλάει και
σιωπεί...
σαν νότα φευγαλέα στο
άκουσμα σιγής...
τρέμει το δάκρυ, ραγίζει
και ποθεί...
φθινοπώριασε και ομίχλη
ζει και βιώνει μοναχή...
κάποιο χάδι περιμένει
σε κάθε μάρμαρο να βρει...
μία θέρμη που αγγίζει,
στην καρδιά που αιμορραγεί...
να προσεγγίσει την
άκαρπη βοή...
τα χέρια πως κρυώνουν
και τις μνήμες ανταμώνουν...
Σαν ελπίδα σε μια λίμνη
βρίσκεται κρυστάλλινο κορμί...
που παγώνει σαν μια
λόγχη, εύθραστα τρυπάει τη λογική...
ένα βλέμμα δεν αρκεί,
να στεριώσει προσμονή...
να ζεστάνει να κυλήσει
και το δάκρυ να ζητήσει...
Σε στέρνο αδειανό...να
νικήσει το κενό....
Στέλνει έναν κύκνο να
πετάξει μοναχός..
