Ταξίδι το φιλί

Στερνή ανάσα σε κάθε φιλί και υποταγή που όλα τα χείλη που ακουμπούν να συγκλονίζει,

μέσα στην θάλασσα της μόνης ευχής, τα χρώματα του πάθους στοργικά πως φυλακίζει...

Λαμπερόν

Οδηγήθηκα σε τόπους λιτούς, δημιουργημένους με την αίσθηση της μάνας που ανέτρεφε το πρώτο της παιδί.

Ξενύχτησα σε χώρους απεριποίητους και ξερούς, εκεί που η ανάσα φώλιαζε και ζέσταινε σαν μικρό, αδάμαστο πουλί.

Και ξεχύθηκα σαν μελάνι ακατέργαστο σαν της ανάγκης το πιο γλυκόπιοτο κρασί, σαν κοινωνία ασύλληπτη μα καμωμένη με της ελπίδας το πιο λευκό χαρτί.

Αίσθηση Αγία της απύθμενης σιγής, κρατώ το όνομά σου...

Γράφοντας στην πέτρα της αγέλαστης μορφής, το ατέλειωτο, αέναο και σπάνιο πέταγμά σου...

Φάσμα

Φεύγουν σαν τα τρένα οι μήνες κι οι μνήμες ηλιαχτίδες,
αλλοπρόσαλλα χτυπούν στου μυαλού μου τη συνέχεια...
και προσμένω την απόσταση να διώξει, κάθε εμπύρετη ανάγκη,
στου κορμιού μου την απάτη, γίνονται όλα άδεια πλάνη...

Η μέρα της νύχτας

Σαν της μαγείας το ρυθμό, τίποτε άλλο σαν καθαρμός,

λογίζει η σκέψη το κάθε σημάδι, αφήνει το αίσθημα να γίνει σκοτάδι,

σε απολογία νυχτερινή, σαν βρίσκει ο αναβρασμός φιλί,

στης κάθε σκέψης το θαρραλέο, θα βρίσκει πυξίδα το πιο μοιραίο,

σε κάθε αυγή ανάβεις τα φώτα και το σινιάλο ορίζει τα πρώτα,

απομεσήμερα που μοιάζουν σκυμμένα, μες του μυαλού τ'αποκηρυγμένα,

και ξαφνικά μέσα στο πέρας, θα ξεπετιέται ολόχρυσο δέρας,

θα είναι ο ήλιος μες το μυαλό, για να φλογίζει το λογικό...

Ερημικόν

Ω Μουσαία αντίληψη και αναλαμπή κορυφής!

Πως δίνεις έτσι τροπή προς το θείον και οδηγείς το μνημονικόν σε αρχές μοναχικές και δυσδιάκριτες!

Αναφέγγεις στις δύσκολες κατακρημνίσεις και εφάπτεσαι στους εγκρεμνούς της λογικής, πλησιάζεις την απώλεια της ανάγκης και αντιστέκεσαι στον αιγιαλό των αμμοθινών, πότε μεταβάλλεσαι και πότε εξανεμίζεσαι, πότε χάνεις τον δρόμο του ήθους και πότε παλινδρομείς στα ερημικά σου κομψοτεχνήματα - μυστήριο το κάλλος για να το αντικρύσεις μονομιάς και να το κατακτήσεις. Μετατρέπεσαι σε πόνο υποταγής και βασιλικής αυταπάτης, επιφορτίζεις τα έρμα μα και τα αναγεννείς μέσα στα χαλάσματα που περίμεναν καρτερικά την στερέωσή τους με θεμέλια ολάλευκα. Καταγάλανα τα εικονίσματά σου και λιβαδοστόλιστοι νάρκισσοι τα ανεβάσματά σου.
Μα ό,τι και να συμβαίνει, όπου και να τροχηλατείς, το καθάριο σου πρόσωπο, στον ύπνο της σκιάς του ονείρου γίνεται σιγή λυτρωτική και ονοματίζεις τα πάντα με την ακριβή σου γλώσσα.

Ο βηματισμός σου είναι ανάσα στοχασμού και αντοχής, κρύσταλλο και χρυσός που καθαρίζει και τίκτει το πιο αντρίκιο κάτοπτρο χιονιού...Και σαν λιώνεις, απλώνεσαι και ρέεις σαν ποταμός λιθόχτιστος με κροκάλα αδαμάντινη και όψη τολμηρή.

Περί δημιουργικής και πυρετώδους γραφής. Αποτρεπτικόν Α'

Όταν το γράφειν γίνεται επάγγελμα τότε η γραφίδα στομώνει και αποκτά την έννοια της άδικης περιπλάνησης και προβλέψιμης συμφοράς. Ο καλλιτέχνης οφείλει να μην συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου αλλά να γίνεται θιασώτης στην υπαρξιακή του λαίλαπα σαν να βιώνει το θαύμα της γεννήσεως και θανάτωσης ενός αστέρος.
Η αποτύπωση και η επιλογή της ολότητας προδικάζει την διαδρομή στο χρόνο.

Προειδοποίησις

Ένα καράβι είναι η ζωή που έχει στεριά σαν ξέρα και θάλασσα για να παλινδρομείς στα έμορφα τα ξένα...

Ανάσα καλπασμού

Μαύρο άτι με λευκό σημάδι...

Θεσσαλικά καλπάζει στον κάμπο...

Άπιαστο και δυνατό, μόνο για έναν προδικάζει,

το μέλλον του τρανό· σε κάθε πεδίο καταδιώκει και νικά...

βασιλικά τα γκέμια έχει, διάδημα ευγενές και προχωρά,

στην πλάτη του τον άνδρα φέρει που το εδάμασε και το θαυμάζει,

κι ύστερα, σε λίγο καθώς κοπιάζει, λυγάει κάτω και ξεψυχά,

χρόνια και μήνες κρατούσε το αστέρι, τον ήλιο τον ίδιο,

σαν πρώτο που ξέρει, ότι ο χρόνος δοξάζει και δεν γυρνά...

Πόλη να ξέρει και ο κόσμος που ρέει,

στην Βουκεφάλα Αλεξάνδρεια, να το τιμά...

Sea memories

Oh deep blue sea,

like the senses are passing by,

through my mind and the echos of the past,

coming closer to the eternal silence,

giving light and calmness to the dream,

letting away the spirit of the long journey,

and becoming guide into my mind,

leading inside my logic every shiny moment,

hugging the mystery of the lonely path,

full of tastes and mysterious voices...

Χαραμάδα

Έκλεισα ξανά τα μάτια, εκεί που η θλίψη γίνεται...

έρημος στα άδεια βράδια και σαν σφαίρα ρίχνεται...

στο δικό μου μονοπάτι με πικρίες και καημούς...

οδηγήθηκα και πάλι... σ' άλλους διάδρομους ψυχρούς....

Ήταν να ζήσω τη ζωή και ξαφνικά με βρήκε...

σαν λυχναράκι να κοιτώ, μέσα στο φως που μ' ήβρε...

ήταν να ζήσω τη ζωή και ξαφνικά χαλάζι...

σαν το σκαρί της εποχής που συνεχώς αλλάζει...

Πέρασμα σιγής

Φτάνει μόνο αχ να σε κρατήσω...
Τα λόγια είναι πυρετός... Τα αισθήματά μου ποταμός...

Και η ψυχή...
Σαν κυνηγά το δάκρυ...
Ω! Το δάκρυ...

Είναι δισταγμός...

Έρμος

Δεν υπάρχει λόγος να προσποιείσαι σε έναν κόσμο που δεν νοιάζεται για εσένα...

Να δείχνεις το πρόσωπό σου, όποιο και αν είναι...Δίχως καθρέφτες και χρώματα τρεγμένα...

Τα τζιτζίκια τραγουδούν και το καλοκαίρι μικραίνει...Τι κάθεσαι και αναμένεις σε έναν τόπο δίχως βοή; 

Βγες και ανέπνευσε όσο δίκαια προλαβαίνεις... Περπάτησε και μύρισε, όσο μέσα σου αναμένεις...

Το άρωμα της άνοιξης που κράτησες και υπομένεις, ταξιδευτή της μοίρας μην έρχεσαι και υποφέρεις...

Υπάρχουν μονοπάτια στο μυαλό σου ορκισμένα...Υπάρχουν και οι ρυθμοί που σε οδηγούν στο ρέμα...

Μην σκέπτεσαι τα λόγια τους, γεμάτα ύβρη οργισμένα...

Άδραξε το όνειρο και βγες κόντρα στο ψέμμα...

Κάμωσε την αίσθηση και γίνε οδηγητής...

Άπλωσε τα χέρια σου και γίνε αισθητής!

Δεν υπάρχει λόγος να προσποιείσαι, τι άσκοπα ζητείς;

Ο κόσμος φτιάχτηκε σήμερα για να είσαι ο γητευτής!

Λήθη

Σαν πηγαιμός που όρισε το απρόσμενο κενό,
στο άστρο που επέστρεψε το φως απέπλευσε-
ουράνιο άγγιγμα αστείρευτο και όνομα κρυφό,
το ανεμοδαρμένο σώμα του, απρόσωπο και ατέλειωτο 
ως ήλιος φυγής και λύτρωσης, υφαίνει λογισμό.

Δίαυλος

Το παράθυρο μισάνοιχτο και η δροσιά μοναδική...

Η εικόνα της αίσθησης αγκαλιάζει τη νότα του ανέμου...

Το κλειδί της άνοιξης καμωμένο από ιαχές πουλιών πεταρίζει σαν αγνοστόλιστο νέφος στην έννοια της μεγαλοσύνης του στιγμιαίου...

Φέγγει η ρόδινη αυγή, ασημίζει η σελήνη...

Η σμίξη του λυτρωτικού διέρχεται απο το σώμα και γίνεται αστέρας διαυγής και αφανής...

Καρτεράει το στόμα να τραγουδήσει στην σκάλα που υψώνεται στο στερέωμα της αλήθειας...

Σμίγει η φυγή με τη ζωή, σκαρφαλώνει στην πέτρα του ονείρου...

Αγναντεύει το σύνορό του, καταπιάνεται με τον ορισμό της σιγής...

Τα βήματα ζωγραφίζονται στον ορίζοντα...

Ανάληψη ζωοδόχων ψυχών...επιμονή των απύθμενων ειρμών...

Ανάσταση ευφάνταστων στιγμών...

Αυγή διαύλου φωτεινής επανένωσης του σημαδιού στη μνήμη...

Σκιές ονείρων οι πράξεις αισθημάτων...καλπασμός και αγαλλίαση στο αποτύπωμα του αλαργινού...

Το παράθυρο άνοιξε...

Πάγος αδιαπέρατος

Βλέπω φύλλα στο ποτάμι,

σαν ρυάκι η στιγμή...

που όλο κυλάει και σιωπεί...

σαν νότα φευγαλέα στο άκουσμα σιγής...

τρέμει το δάκρυ, ραγίζει και ποθεί...

φθινοπώριασε και ομίχλη ζει και βιώνει μοναχή...

κάποιο χάδι περιμένει σε κάθε μάρμαρο να βρει...

μία θέρμη που αγγίζει, στην καρδιά που αιμορραγεί...

να προσεγγίσει την άκαρπη βοή...

τα χέρια πως κρυώνουν και τις μνήμες ανταμώνουν...

Σαν ελπίδα σε μια λίμνη βρίσκεται κρυστάλλινο κορμί...

που παγώνει σαν μια λόγχη, εύθραστα τρυπάει τη λογική...

ένα βλέμμα δεν αρκεί, να στεριώσει προσμονή...

να ζεστάνει να κυλήσει και το δάκρυ να ζητήσει...

Σε στέρνο αδειανό...να νικήσει το κενό....

Στέλνει έναν κύκνο να πετάξει μοναχός..

Θέαση

Σ' απλωμένα πανιά με καρδιά που μεθά, αγγίζω το τραγούδι,
που ξανά μ' οδηγεί και χαρά μαγική στη σκέψη νοσταλγεί.
Να είναι λυτρωμός και ακρωτήρι προσμονής...
Να είναι άνεμος αγνός, στην ώρα που οδηγεί...
Το τραγούδι αυτό, να είναι σαν χαρά λουσμένο,
να είναι σαν κερί που φέγγει αγιασμένο...
Και κάθε που κινά στο λιβάδι στολισμένο,
να ευωδιάζει άρωμα σαν λουλούδι μυρωμένο...

Στιγμής αιωνιότητα

Αντίνοε...

Σε είδα...

Σε θαύμασα...

Επήρα τη φήμη σου...

Φόρεσα τα σανδάλια και το χιτώνα σου...

Διάβηκα τις οδούς της Ολυμπίας υπό αυλούς του Πάνα...

Χόρεψα με τις Ώρες και τις Χάριτες...

Ήπια οίνο άκρατο απο την κούπα του πάθους...

Εκστασιάστηκα με τον Βάκχο και τον Σειληνό...

Αντίνοε...

Έσφιξα την δάδα με την εμορφιά...

Βίωσα την ολότητα του νέου...

Ανεφώνησα το τραγικό προτού επέλθει...

Πρόλαβα να περισώσω το αέναο και μοιραίο σφρίγος...

Διένυσα περήφανα την οδό της τόλμης και της ρώμης...

Κράτησα τη νιότη και το κάλλος...Το κράτησα...

Όμως η εμορφιά σου στέκει ακλόνητη σαν του Νείλου...

Ιριδίζει στα νερά του και ταξιδεύει σαν εύοσμη βιόλα...

Δέκα και οκτώ έτη...Έγκλειστα στο μάρμαρο της αλήθειας...

Του χρόνου που ξαπόστασε σε μία στιγμή αποθέωσης...

Της ίδιας της θέωσης και της απόδειξης...

Αντίνοε...

Όλα τα κράτησα· σαν τα δικά σου...

Όμως η ολότητά σου, είναι άνθος που ουδέποτε λύγισε...

Δεν εγκλωβίζεται η νιότη...

Στιγμή είναι που χάνεται...

Μα τη στιγμή που βασιλεύει...

Όλα σιωπούν για να την θαυμάσουν...

Ωραίον...

Μουσαίος

Το μάρμαρο αναστήθηκε... άγαλμα ορθώθηκε ξανά, που το θαυμάζεις και προσφωνείς το κάλλος του...

Έφηβος σαν τον Αντίνοο...με τους βοστρύχους του και το ρωμαλέο ανάστημά του εξουσιάζει τη τέχνη...
Η τέχνη της αισθαντικής διαλεκτικότητας και του φάσματος των μουσαίων ιδεών...
Η τέχνη της σύμπτυξης του φυσικού και της αρμονίας στο σύνολο της επουράνιας αίσθησης...
Έκφραση ορισμού του άριστου μέτρου και της αναλογίας της ύπαρξης...Ομορφιά και χάρη ποιημένη με τη σαγήνη του ήχου της λύρας και της θαυμαστής σμιλευτικής δύναμης του ανέμου...
Πλασμένος με ελευθερία και στολισμένος με τις συνθήκες των αριθμών περιδιαβαίνει τη ζωή υψώνοντας το θελημένο σε αυτοσκοπό.
Η νομοτέλεια που τον διακατέχει υμνεί το ωραίο και ανεπανάληπτο.
Ο έφηβος βιώνει, αναπνέει, αρθρώνει λόγο και δημιουργεί την εικόνα του απείρου.
Τέλειον...

Κάλλος κάλλιστον το φυσικόν της φύσης, αναφωνεί...

Ήλιος ο ρυθμιστής

Έτσι είναι η καρδιά.


Γεμάτη φως...ενώνει γη με ουρανό...

Μα εάν σβήσει ο σκοπός, τότε θα χαθεί το φως και θα κατέλθει για πάντα στη λήθη του Ωκεανού.

Το υδάτινό του, είναι ο ενώτικος κρίκος για τη ανάδυση ή την κατάδυση στα σκιερά πατώματα της λησμονιάς..

«μεταξὺ μὲν ὂν τοῦ οὐρανοῦ, μεταξὺ δὲ καὶ τῆς γῆς» Νουμήνιος έξ Απαμείας

Αυτόν που η μοίρα επέλεξε να βρίσκεται μονάχος
πάνοπλος μες τις αρμάμαξες με δόρυ χρυσούν του ήλιου
με όπλον θεοσκάλιστο του ουρανού εικόνα
και με οπλές στα πόδια του φυσώντας τον Βορέα
άστρο του Κύκνου και πυγμή του Ωρίωνος τραγούδι
στα δάση τα ελατοβριθή να τρέχει ως τις μύτες
σαν άλκιμος κούρος και ηνίοχος τα όρη να σκεπάζει
στις λίμνες και στους ποταμούς καθρέφτες να υψώνει
χοές απόμακρες και πανικό φόβο να ελευθερώνει
ως χρυσοποίκιλτος ρυθμός τη δόξα τρανή να φέρει·

Μα η Γαία που τον ανέθρεψε τον αναμένει ακόμη
και απο όλα τα ωραιότερα, το ξίφος δεν του εδώθη
για να κραδαίνει μόνος του την αιωνία νιότη
κανείς μην ξέρει τι θα 'ρθει και πότε θα ξαπλώσει
και η ροδιά σαν μαραθεί κυπάρισσος να γίνει
να ενώνει τις Ωκεάνιες κόρες με τις Πλειάδες
να γίνεται νέφος έμορφο να ορθώνει τη λατρεία
πορεία μεγαλόκαρπη, κισσούς να περιελίσσει
σαν βακχικός αστείρευτος, ύμνος να τον στολίζει
στον Όλυμπο ωσάν εισέρχεται λευκός και μαρμαρένιος.

Απολογία νυκτός

Τόσες σκέψεις σε μία...και όμως καμία!

Δεν αγγίζει την αίσθηση που νιώθω εδώ...

τι δωμάτιο αρμονίας!...τι ευχέρια ηρεμίας!...και όμως να λογίσω μια λέξη όμορφη δεν μπορώ...

τι να φταίει οταν μες την φαντασία περιπλέκεται ο ορίζοντας της σημασίας...σημασία να μην έχει οτι βαδίζω εμπρός?
Και ομως...εκεί που προχωρώ, φαντάζει το μελλούμενο απατηλό και η μόνη παρηγορία μοιάζει η απύθμενη ηρεμία κι επιστροφή στο φως...

Τελικά δεν φταίει η στιγμή, τελικά δεν ευθύνεται η σκέψη...
Το πολλαπλό του Ωκεανού είναι...αυτό που αγκαλιάζει και με στέλνει στην αφωνία της σιωπής...

Κρυφός άνεμος

Αγέρι και δώρο... Ψυχή και πνοή...
σε κάθε πρωί, η ανάμνηση φέρνει...
τα δώρα που έρχονται, ποτέ δεν ξεχνάνε..
ό,τι η ζωή έδωσε...ποτέ δεν παρέδωσε, σώμα μονάχο...

Σε ένα μώλο περιμένει το αντίο...
να παραδώσει το βιβλίο...να μην ταξιδέψει πια ορίζει, το στερνό...
Μα η μνήμη φέγγει μες το βράδυ... και αποκαλύπτει μονοπάτι...
που δεν παρέδωσε μορφή, μα εικόνα μουσική...


Και πως να δίνεται το χάδι...αφου χρειάζεται φωνή...
να λάμπει απο μέσα θέλει, να το μπερδεύει που αγναντεύει...
και να σηκώνει, το μαντήλι της ευχής...
να ερμηνεύεται σαν τοίχος προσμονής...


Υψώθηκα μονάχος...και πλήρωσα τον τρόπο...
που δεν απάντησα σε άστρο σαν θνητός...
η προσμονή του, θέλει...τη δύναμη, να στείλει το αγέρι....
βαθειά όμως, να μην ακούσει πρέπει...να μην πονά ποτέ ξανά...


Να γίνεται θεός...

Αλαργινή Σκέψη

Λόγια...

Μόνο λόγια.

Η μαγεία πως εχάθη στου κόσμου τα ρολόγια...

Επαφή μορφής δεν βρήκα, σε όσα έλεγες και είχα.

Μια μαγεία ουρανού,
μια στιγμή σου αναζητούσα.

Ώσπου έπεσα σαν ζούσα... Στο ομορφότερο τραγούδι...

Της ψυχής σου το λουλούδι, απλησίαστο λουλούδι.

Σκλαβιά

Κι είναι δούλοι, είναι ούλοι
και φυλάνε καραούλι....
και λογίζουν και νομίζουν
οτι μοναχοί τους τα κερδίζουν...


Μες την πόρτα του Φλεβάρη
αναμένουν άνοιξη πως θα 'ρθει...
μα δεν ξέρουν, οτι η ώρα
δεν αντάμωσε με δώρα...


Και αφήνουν το ζωνάρι
και ξεχνούνε το φιρμάνι...
Κι είναι δούλοι, είναι ούλοι
μες το κάμα του Ιούλη...