Άσχημη μέρα.
Ψυχρή αίσθηση
στο σώμα και τριγύρω. Όλα πάγωσαν απότομα
από περασμένα αισθήματα και σκέψεις
νοητές. Αυτές οι αφημένες και παραδομένες
εικόνες όπου εντός μετατρέπονται σε
μονάκριβες ιστορίες, απροσπέλαστες από
αρνήσεις και δοκιμές. Και όμως μόνο οι
αρνήσεις έρχονταν και με συντρόφευαν
όταν τα πάντα συνέχιζαν να έλκονται από
την εικόνα...
Πάντα υπήρχε
η σιγουριά της θέρμης και της ορκισμένης
κουβέντας και ποτέ δεν τηρήθηκε μία
αφηνιασμένη λέξη που στόλιζε φυλλοκάρδια
πλανώμενα μέσα σε μασκαρεμένα χαμόγελα.
Περπατούν
όλοι μπροστά μου και απορώ τι λογίζονται.
Ο κόσμος πάντα έτσι θα πορεύεται σκέφτηκα
και άδραξα την ευκαιρία να κάνω τον
περίπατό μου διασκεδαστικό. Και όμως...
Παντού οι
ίδιες ξεφτισμένες εικόνες. Χαμόγελα
που λήγουν σαν το πέρασμα του περιπάτου.
Αν ζεις,
οφείλεις να βιώνεις αυτό που σε αναγεννά.
Η γέννα όμως σπανίως συμβαίνει και
πονά. Σαν πόνος λοιπόν να προχωράς και
άσε να σε προσπερνούν οι χαρούμενοι και
οι καλοντυμένοι. Εσύ κράτησε την χαρμολύπη
σου και εστίασε στο πεπραγμένο. Ό,τι σου
δόθηκε μην το σφετεριστείς. Άστο να
φύγει στην πρώτη ευκαιρία ωσάν τον ήλιο
που κάνει λουτρό στο δυτικό πέπλο του
ορίζοντα που έχεις μπροστά σου.
Περπάτησε... Προλαβαίνεις, κάτι να νιώσεις.
Είναι απορία
για την επιμονή σου και αφουγκρασμός
για κάθε βήμα σου, συνέχισε μπροστά!
Συμπαθητική
μέρα, τελικά.
