Ερινύες...

Κι ήμασταν νέοι και όμορφοι σαν το φως και το νωπό το χιόνι

και κατεβήκαμε στις ερημιές του κόσμου,

να ζήσουμε την στέρηση,

μπλεχτήκαμε και πήραμε τον δρόμο σου Ορέστη...

Ο γυρισμός

Ξύπνα Αστραπόγιαννε ορθά, φόρεσε τ' άρματά σου,
απόψε φεγγάρι δεν κοιτά του μνήματος τη χάρη,
φέξε και για φανάρι σου, άπλωσε το σπαθί σου,
ασημοκέντητο χτυπά, των κεφαλών το βράχο...
Μ' αίμα στα χείλη σου κινάς να πας να συντροφέψεις,
του αμούστακου παλληκαριού τα δεξιά τα σπλάχνα,
σύρε και φύγε για βουνά, αητός σε περιμένει,
να σε προτάξει για στερνή μαχη να διαφεντέψεις...
εκεί ψηλά στα ονομαστά κρυστάλλινα γιοφύρια,
εφύλαγες την κλεφτουριά και έσπερνες συντρίμμια,
και την τραχιά σου αρματωσιά επλήγησε το βόλι,
πριν καν εσύ σταθείς κομψά στου Χάρου το ρολόγι,
τρέχει το αίμα καταγής κι ευχής αναστενάζεις,
η κάρα σου να φυλαχθεί πριν σκύλος σε κοπάσει,
ν' ανοίξει λάκκος καταγής, βαθύς εν τω σπηλαίω,
να μπεις εκεί ν'αναπαυθείς στο αιώνιο μοιραίο...
και πριν προφτάσει η ψυχή στα χείλη να κοπιάσει,
κόβει την κάρα με σπαθί δικαίως την φυλάσσει,
σε μέρος χιονοσκέπαστο, ώσπου να τηνε φτάσει,
η σάρκα της ολοταχώς, θα λιώσει, θα ρημάξει...

Χαίρε Λαμπέτη θηρευτή, λεβέντη, αλλοπαρμένε,
κοιμάται ο Γιάννος ήσυχα και τα ελάτια κλαίνε...

Είμαι ο ίδιος ο ουρανός...Αγέννητος...

Για πάντα...

Ασπόνδυλον...

Και μ' επνιξε σε μια στιγμή το νέφος και βήχω επάνω, προτού καρδιά ριχτείς κι εσύ και τρέχω να προφτάνω...

Ανορθόδοξο...

Τόλμησε να αντιταχθείς και θα σου ξεριζώσω τις δυνάμεις,
προσπάθησε να υψώσεις τη φωνή σου και θα γεμίσω τη γη με γλώσσες βάρβαρες,
περπάτησε με το κεφάλι σου περήφανα και πένθος θα σε κυκλώσει,
δίψασε και θα σου προσφέρω να πιεις νερό θολό και καταραμένο,
αναζητησε την ιστορία σου και θα σε σωριάσω καταγής,
διεκδίκησε το χώμα του πρώτου σπέρματος σου και θα ανακατέψω σάπια ζώα εις αυτό,
λάτρεψε τη φύση που σε περιβάλλει και θα στείλω αρρώστιες και πυρ αθάνατο να σε αποδιώξουν,
τόλμησε να μελετήσεις την αλήθεια και θα σε καταστήσω λεπρό και γελοίο,
λάτρεψε τον ουρανό και το σύμπαν ολότελο και θα αποδιώξω κάθε κόκκο αστέρα,

λησμονησε τα πάντα και θα σε ανεβάσω εις θρόνο λαμπρό και αδαμάντινο,
ορκίσου να τους στρέψεις σε εμένα ,να με προσκυνούν και θα ζήσεις αιώνια,
κάνε τους, τυφλούς και εύθραστους και θα καθίσεις εκ δεξιών μου...

Ανδρομέδα Δεσμώτις...

Δεμένη σε βράχο πλησίον γης, στέκεται έρμη της Κασσιόπης θυγατέρα,

η οποία μεγάλωσε σαν άνθος προσμονής, μη αναμένοντας τον πόθο του Περσέα,

που έξαφνα στάλθηκε απ'της Γοργούς τα μέρη, φτεροπόδαρος εν Ιοππη,αντικρύζοντας το κάλλος της κοπέλας, που με ορμη λυτρωτικη, νικησε το εργο του Νηρεα...

Την ελευθέρωσε, την έσφιξε, στο σώμα του επάνω, με τα δεσμά του έρωτα που ειν' πιο σκληρά απο βράχο,

και την ταξίδεψε μακριά στου Άργους τα παλάτια, όπου τα τέκνα τους προόριζαν του Ηρακλέους το δρόμο, να καταστή μέγας θνητός με τους θεούς αντίκρυ...

Η κόρη εκείνη η θαυμαστή προτού κατέβει εν Άδη, καταστερίστηκε μ' ευχή στου Ολύμπου τα θεία ουράνια...