Sunday, December 25, 2016

Σκέψη

Το απόλυτο με συγκινεί...το απόλυτο με προκαλεί...ν' αλλάξω ρότα και σταθμό...να γίνω δάκρυ να κυλώ...
απ' τον ρυθμό να αναζητώ...στο όνειρό μου να ξυπνώ...και να φορώ...το μενταγιόν σου που μου πρόσφερες, με αγάπη και ποθώ...

Wednesday, September 21, 2016

Προειδοποίησις

Εννέα χρόνια...
Πάει καιρός, Μαρία Νεφέλη.
Πάει καιρός, τόσος οδυρμός!

Σ' ακολουθούσα σαν μια καρφίτσα και κρεμόμουν από τις λέξεις των χειλιών σου να βρω κάποια αλήθεια,
σαν με στοιχειώνει ακόμα εκείνο το βιβλίο, ιερή βίβλος κρυμμένη θαρρώ μέσα σ' έναν κόσμο ειρωνικό...
Πουκάμισο αδειανό του ποιητή σου τα οράματα, όλα για τέτοια μιλούσες και θορυβούσες,
τις γειτονιές ολάκερες με την μορφή σου
και η φωνή σου διαμάντι καθαρό έπλεκε κύματα με τον καπνό...

Μιλούσες για αίσθηση, μιλούσες για έργα θαυμαστά
και το τσιγάρο σου, καύτρα σαν γινόταν έκαιγε όλα αυτά
σαν κάθε φορά, της λογικής σου κάθε φως γινόταν σκοτάδι ανήμπορο.

Και έφυγες Μαρία Νεφέλη,
Δίχως μια λέξη - ενώ γεμάτη λόγια ήσουν -
Και μετά σκόρπισες αίσθηση και σκέψη σε άλλους δρόμους,
άλλοι κομπάρσοι αφέθηκαν στον εντυπωσιασμό.

Και απ' το πολύ πιοτό,
Καθάρισε η μνήμη μου και έγινες σιγή,
σαν το κρασί που όταν ξυπνάς και η ευφορία έχει φύγει, ξεχνάς και κάθε ατόπημα που ήταν μοναχό...

Monday, August 22, 2016

Wishes





Wishes for the unknown and any further dream, like waves that we can never taste and reach,
the wind is blowing opposite of our direction and the signals are sending us a new fake temptation... Utopia exists to those that always wish
everything they can't even reach...

Sunday, April 10, 2016

Αναστηθείς Αντίνοος





Όλοι μαζεύτηκαν για να δουν το νέο. Την είδηση αυτή που ήταν θρύλος και ομορφιά για να ορίζεται το μέτρο και η ελληνική μαρμάρινη λαλιά.
Ο Αντίνοος, κρυβόταν για πολύ καιρό σε στοές και υπόγεια διψασμένα – αφηνιασμένα - από του χρόνου την αμέλεια και την ανέχεια ενός κόσμου που τον ξεπέρασε, όταν την ομορφιά απέρριψε για έναν δρόμο ουτοπικό.
Δεν είναι η ομορφιά το θέαμα των θνητών;
Κοιτάξτε τους! Εξέχασαν τι είναι το κάλος, κοιμόντουσαν ύπνο τον πιο βαθύ... Τα πρόσωπα τους σάστισαν από αυτό που οι ίδιοι προσπέρασαν με αδιαφορία και ένα ρίγος θαυμασμού μα και αιώνιου παραγκωνισμού... Σα να μην πέρασε μια μέρα ο έφηβος φώναξε ψηλά “Αγέρα και Ήλιε που το πρόσωπο μου στολίζεις ξανά, έλα και για πάντα μείνε, δεν θα γεράσω σε κανενός τον αντί νου.
Η ομορφιά μου μου χαρίστηκε και τόσο γρήγορα σαν σβήστηκε δεν ζήτησα πράγματα πολλά μόνο μια δόξα που από παλιά, σέρνει ανθρώπους και σκορπίζει λογικές μακριά από υλικές υποταγές...
Είδα το φως ξανά τρανά και θα μείνω για πάντα ζωντανά για να θυμίζω αυτό που κάποτε θάψατε και του στερήσατε τον τρόπο για να ζει...
Σηκώστε με ψηλά... Ενδύματα δεν φορώ γιατί επέλεξα το ζην το ελληνικόν...

Και η χαρά μου πιο μεγάλη μες τους αιώνες μέσα για την σημερινή σας ελευθερία. Διότι αν και εγώ ήμουν δεσμώτης, εσείς είστε που τα δεσμά σας κόψατε και επιτρέψατε να ζω ανάμεσά σας, ευγενής..."

Monday, March 21, 2016

Αποκομμένος



Στα Πάταλα βρέθηκα βρεγμένος, μακριά από την πανελλήνια εκστρατεία...
Στα λιβάδια των γυμνοσοφιστών με ρούχα σαπισμένα από τους μουσώνες και με λίγο κρασί σε έναν αμφορέα ιωνικό.

Και τι κέρδισα από τα τόσα πλούτη και τα λάφυρα, τι να αγοράσω σε αυτή την έρμη γη...
Ξέμεινα από ανάγκη και ο σκοπός μου έγινε σκοπός διονυσιακός...
Ξέμεινα και από ιδέες... Τι να κάνω σε έναν τόπο με νερό θολό;

Μακάρι ο Ορφέας να γυρόφερνε εδώ, μακάρι οι Μούσες να μέτραγαν το χρόνο που μικραίνει συνεχώς... Σε αυτή την έρμη γη...


Στα Πάταλα φωνή μηδενική, ούτε ο πανικός δεν έφτασε ως εδώ...

Friday, February 12, 2016

Το τέρας του τείχους



Έμεινε ο τοίχος δίχως αρώματα, ειν' άδειος τοίχος με ψευδαισθήσεις,
είναι σαν χτύπος που χάθηκε πρόωρα χωρίς καημούς και αναμνήσεις,
και ένα τέρας στον τοίχο εμφανίζεται, είναι η πνοή που ξοφλάει την λύπη,
μια καρτερία και ένα φέγγος που πνίγεται, γίνεται έρμαιο σε γκρίζα ομίχλη

Μίλησε χθες σαν ποτάμι που φλέγεται, ούτε σημάδια να μην λογαριάζει,
δεσμούς και οράματα γίναν κατάλοιπα, σαν κάθε τόπο που αφήνει σημάδι,
Είναι ένας τοίχος σαν τείχος που ορθώνεται, μπροστά σε κέλυφος που είναι μελάνι,
Να το στοιχειώσεις μονάχο δεν γίνεται, ψέμα θα ραίνει την κάθε του πλάνη