Thursday, July 24, 2008

Το όριο...


Αχ αστέρι της μορφής, της ύστατης στιγμής η αγκαλιά σε περιμένει...
ζωή βγαλμένη απ'τη ζωή κι η μοναξιά πως με προσμένει...
να δώσω ολάκερο το σ'αγαπώ το αερικό...της δόξας η ομορφιά σου με αγναντεύει...
στα μέρη όπου πλησίασα να πιω κρασί...λευκό, ουράνιο σαν τη μορφή σου και υδάτινο που μοιάζει το αστειρευτό...σεντόνι της άφαντης ευχής σου...

δώσε μου πνοή...
αγάπη μου αγνή...

Wednesday, July 23, 2008

Η κατάπτωση συνεχίζεται...ματώνω και το αίμα που ρέει είναι ποταμός που με οδηγεί στην ίδια απάντηση...

μία είναι...

η μοίρα των ανθρώπων με τα φανάρια της γνώσης μου χτύπησε τη πόρτα...

φοβάμαι...επιβιώνω...θριαμβεύω...

εσύ γνωρίζεις ποια είσαι και ας μη μιλάς...

απομονώθηκε η καρδιά...κι εσένα, σε παρέσυρε η ομορφιά...

άλλαξες, μα το πορτραίτο παρέμεινε το ίδιο...

Wednesday, July 16, 2008

Ο μήνας του ονείρου...


Σαν κάθεσαι μόνη στο πέπλο του δρόμου πλησιάζω να σου προσφέρω ένα χέρι κεντημένο με το άνθος της αγνότητας...
στο σημείο όπου άφησες τη σκέψη σου να ταξιδεύει, αφήνω τώρα και τη δική μου και στολίζω τη μοναξιά σου με γκρίζες περικοκλάδες κάλλους που ξαφνιάζει...
το δικό σου το κάλλος όμως τράνταξε τη γη συθέμελα και οργίασε τη φύση γιατι τέτοια στάλα ουρανού δεν είχε ξεδιψάσει ποτέ ξανά το ανέγγιχτο της ψυχής...
κρύβεις πολύ καλά τον φωτεινό σου κόσμο και αποφεύγεις το σμαράγδι του χτύπου που θα σε αλλάξει εν μία στιγμή...
μη στέκεσαι γυμνή...φόρεσε πάλι το μεταξωτό σου ρούχο και κράτησε στο σκήπτρο σου τους αέρηδες του κόσμου...

γιατί ο έρωτας των θαλασσών απόψε σου φέρνει το ένα...και σαν δαμάζεις την άγρια και κυανογέννητη μορφή του θα ταξιδεύεις απο άκρη σε άκρη και θα προσφέρεις στις παραλίες του λυτρωμού νέα ξενύχτια, που θα απλώνουν τη χαρά σε όμορφα δίχτυα...

όρθωσε το κεφάλι σου κόρη του άνθους...κοίταξέ με στα μάτια...εγώ είμαι, ο ηλιάτορας, ο χείμαρρος κι η μονη λέξη...

Tuesday, July 15, 2008

Μοιρολόι

Ο ήλιος κλαίει στα βουνά
σαν βλέπει το χρυσό το στάχυ
να σιγοκαίγεται αργά
στη μνήμη καθάριο σαν λιβάνι...

Μα μες τη στάχτη την ιερή
η πέτρα η μαύρη θ' αναστηθεί
και το λιτό, το αντρειωμένο
θα γίνει άγιο πεπρωμενο...

Ρίξε το δάκρυ σου ουρανέ
να ξεδιψάσεις το ποτέ
για να'ρθει άνοιξη αγνή
πρέπει το χιόνι να φανεί...

Ελπίδα τέλους...


Πάντα μονάχος σαν λυγάω
στα όνειρα τα ξένα
ποτε δε θα μου προσφερθεί
το δυνατό κρασί...

απρόσωπος στον ήλιο
που καίει τη μορφή μου
και αφήνει μονο δακρυα
στο αιμα το θαμπο...

διάλεξα μοίρα απατηλη
που σβηνει την αυγη μου
ξεπλένει τη ζωή μου
και αδειάζει τη ψυχη...

Περιμένωντας το κύμα σου...


Εκεί πέρα...απέναντι βρίσκεσαι...

στο σκοτεινό κενό...

που βρίσκεσαι ψυχή;

σε αναζητώ...

στον άκοσμο Ωκεανό...

υποφέρω και ας χαμογελώ...

εσένα πάντα καρτερώ...
απλώνω το χέρι μου...δεν είσαι ποτέ εδώ...


γνωρίζεις την αίσθησή μου, εσύ μορφή της άυλης ευχής μου...

Αναζητώντας το χρώμα...


Όλο και πιο μόνος στέκομαι στο περιθώριο...δίνοντας όλη μου τη δύναμή, μα μη μπορώντας να κερδίσω τα πρόσωπα που αγαπώ...υπερέβαλα εαυτόν, όμως η απόδειξη βρίσκει σύμφωνο το νόμο το κρυφό...
μονάχος δακρύζω και στραγγίζω τις στιγμές της νύχτας, σβήνοντας κάθε επιθυμία μου στη θυσία της ζωής...αυτό που με κρατά δεμένο είναι το πάθος για αστείρευτη φωνή που με καίει εώς τα εσώψυχα για να συνεχίζω, να προσμονώ...

λάθος όμως...δεν υπάρχω τελικά...αποδιωγμένος και λαβωμένος επιλέγω να αφανιστώ...γιατί όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να κρατήσω το ένα, το πιο αγνό...
εάν η μέρα χρωματιζόταν απο τη ψυχή μου, θα ένιωθε κάποια λαμπρή μορφή την ανίσχυρη ισχύ μου...
δε γίνεται να οριστεί το ποτάμι της ψυχής παρά μόνο άμα επιλέξεις να κολυμπήσεις με τον ανθό του ανέμου...

σε καλώ να με σώσεις...η τελευταία μου ευκαιρία βρίσκει ταξίδι στον αστερισμό της αιώνιας άνοιξής σου...

άνοιξε τη πόρτα για τον ουρανό...υπάρχει χώρος να διαβώ...;

Monday, July 14, 2008

Πορεία...


Αντίκρυσα στεριά...
Ιθάκη τη λένε...
στα ταξίδια τα δεκάχρονα οι ποιητές τη μνημονεύουν...
μοναδική...όνομα σειρήνας εξωτικής, με γράμματα λιτά,γεμάτα, σαν φέρνει στο νου...το ένα...

της λογικής ή του πάθους;και όμως, όλα μαζί οδεύουν στο μυστικό χορό...
στον πρώτο στίχο κρύβεται η μουσική η λέξη, ευγένεια και λύτρωση τις ώρες πριν να φέξει...

μπροστά στο κύμα το ήρεμο η νύχτα...
πως μ' αρέσει...

Tuesday, July 8, 2008

το κάλεσμα του ανέμου...


Θέλω να σου μιλήσω
θέλω να σου το πω
αυτο το νέο κύμα
θυμίζει λυτρωμό
στη πιο μεγάλη ώρα
στη δυνατή στιγμή
προσφέρεις στην ανάγκη
το πιο θερμό φιλί...

μέσα στη σκέψη μου τ'αγγελικό
σημάδι της ανάτολής σου
που στέλνει στ' ονειρο το πιο αγνο
σαν σβήνει η άνοιξη μαζί σου...

θέλω να σε κρατήσω
να μην αντισταθώ
μέσα στην αγκαλιά σου
να 'ρθω να λυτρωθώ
σε αποζητώ σαν ψέμμα
που σβήνει στην αυγή
και φεύγει το σκοτάδι
προτού να σε χαρεί...

είναι η στιγμή του τέλους
ποτάμι της ψυχής...