Αναζητώντας το χρώμα...

Όλο και πιο μόνος στέκομαι στο περιθώριο...δίνοντας όλη μου τη δύναμή, μα μη μπορώντας να κερδίσω τα πρόσωπα που αγαπώ...υπερέβαλα εαυτόν, όμως η απόδειξη βρίσκει σύμφωνο το νόμο το κρυφό...
μονάχος δακρύζω και στραγγίζω τις στιγμές της νύχτας, σβήνοντας κάθε επιθυμία μου στη θυσία της ζωής...αυτό που με κρατά δεμένο είναι το πάθος για αστείρευτη φωνή που με καίει εώς τα εσώψυχα για να συνεχίζω, να προσμονώ...

λάθος όμως...δεν υπάρχω τελικά...αποδιωγμένος και λαβωμένος επιλέγω να αφανιστώ...γιατί όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να κρατήσω το ένα, το πιο αγνό...
εάν η μέρα χρωματιζόταν απο τη ψυχή μου, θα ένιωθε κάποια λαμπρή μορφή την ανίσχυρη ισχύ μου...
δε γίνεται να οριστεί το ποτάμι της ψυχής παρά μόνο άμα επιλέξεις να κολυμπήσεις με τον ανθό του ανέμου...

σε καλώ να με σώσεις...η τελευταία μου ευκαιρία βρίσκει ταξίδι στον αστερισμό της αιώνιας άνοιξής σου...

άνοιξε τη πόρτα για τον ουρανό...υπάρχει χώρος να διαβώ...;