Ανάσα καλπασμού

Μαύρο άτι με λευκό σημάδι...

Θεσσαλικά καλπάζει στον κάμπο...

Άπιαστο και δυνατό, μόνο για έναν προδικάζει,

το μέλλον του τρανό· σε κάθε πεδίο καταδιώκει και νικά...

βασιλικά τα γκέμια έχει, διάδημα ευγενές και προχωρά,

στην πλάτη του τον άνδρα φέρει που το εδάμασε και το θαυμάζει,

κι ύστερα, σε λίγο καθώς κοπιάζει, λυγάει κάτω και ξεψυχά,

χρόνια και μήνες κρατούσε το αστέρι, τον ήλιο τον ίδιο,

σαν πρώτο που ξέρει, ότι ο χρόνος δοξάζει και δεν γυρνά...

Πόλη να ξέρει και ο κόσμος που ρέει,

στην Βουκεφάλα Αλεξάνδρεια, να το τιμά...

Sea memories

Oh deep blue sea,

like the senses are passing by,

through my mind and the echos of the past,

coming closer to the eternal silence,

giving light and calmness to the dream,

letting away the spirit of the long journey,

and becoming guide into my mind,

leading inside my logic every shiny moment,

hugging the mystery of the lonely path,

full of tastes and mysterious voices...