Γλυκιά πίκρα...

Φεύγει και δεν ξαναγυρίζει το λουλούδι που ανθίζει μες το έρεβος της μακρινής μου σκέψης και προκαλώ το απατηλό να έρθει να με βρει να με κρατήσει δυνατά...να μου δροσίσει την άνυδρη στεριά, να με απλώσει στου ανέμου τη μιλιά...

κοιτώ τη λίμνη του φέγγους και βρίσκω ένα γυαλί που στη βάση ανοίγει μια διάνοιχτη πληγή βασανίζοντας τη σκέψη που ποθεί να με ενώσει ξανά κοντα σου...

Κι οι μέρες πως χάνονται βαθειά...και σβήνονται τα όμορφα πουλιά...
αρνούμαι κάθε χάδι ζηλευτό και όλο στρέφομαι στο μέλλον το γυμνό...

χωρίς κρασί...χωρίς νερό...θα υποκύψω, θα παρασυρθώ...
στην ξαστεριά της ερημιάς, με παρασύρει η θύελλα της μοναξιάς...

για αυτό και τρέχω σε άδεια σπίτια και αναζητώ...πικρό να είναι το φιλι που λαχταρώ...
να με επιλέξει τώρα η μέρα δεν μπορεί, αφού βυθίζομαι σε πέπλα επιστροφής...

δοσμένος σε άπειρα υπόστεγα μακριά απ' το φως, σε συναντώ μπροστά μου, ολοταχώς...

Ερώτησις...

Μένεις ποτέ ξύπνιος στη χαραυγή του ονείρου, σ' αυτές τις ώρες που μοιάζουν πιο δύσκολες αλλά και πιο γεμάτες...; Εκεί που η εσωτερικότητα μας οδηγεί στην αληθινή έκφραση και τις επικίνδυνες απαντήσεις μακριά απο το συμφέρον της εξωστρέφειας, εκεί όπου μπορείς να πιάσεις τον αγέρα και να τον κρατήσεις φυλαχτό στα περίεργα όνειρα της ασυνέχειας σου... Και όλα αυτά μαζί, στολίζοντας κάθε μικρή και κρύα στιγμή να φέγγουν πιο λαμπερά απο ο,τι άλλο διαφορετικό και ας έρθει...

Μια τραγική ιδιοφυία ζωής και απαντήσεις που τις βλέπεις παρά μονάχα,εσύ...


Καλό σου ξημέρωμα...

Σμίξη ετερώνυμη...

Και σαν προσπάθησα ν' ανέβω, να ευχηθώ, να πάω να προκόψω,
αντίκρυσα της άνοιξης το πιο λιτό λουλούδι...

Φλισκούνι αμάραντο και ευωδιαστό που μέθυσε το κόσμο όλο, ήταν το πνεύμα σου τ' αστείρευτο...πυρετός, που μέσα του δεν χώραγε κανένας δισταγμός που σα να μην ήθελε να αποτρέψει της ώρας το μέγα πάθος, και απρόσιτος σαν ύστατος γκρεμνός που φύλαγε ακυρίευτος ο χείμαρρος που όρισες μονάχος...

Μα θα 'ρθει η μέρα, θα ζυγώσει η στιγμή που όλα ξανά αιθέρας θα γίνουν και αστρόσκονη διαυγής και τότε η μνήμη θα φέρει το φέγγος της πληγής που σου έμαθε να ζεις και δόξα να ζητείς...σαν τον αγέρα να ξεφύγεις μακριά, σαν τη βοή του ατάραχου να ντύσεις τη θωρριά και πάλι αδαμάντινος να ορίσεις τη πορεία, που εσύ ποτέ δεν δέχτηκες τον οίστρο μ' ευκολία και απέρριψες της λησμονιάς τ' απέραντα τα μεγαλεία...

Εγώ σε κυνηγώ..εγώ σε αποδιώχνω...γιατί είσαι γλυκό πιοτό και εγώ σκληρός σαν πόνος...

Αλληλουχία...

Ο Πάτροκλος έπεσε πρώτος...
Ο Αχιλλεύς ακολουθεί...

Εκείνος που χάραξε το δρόμο, ήταν ο σύντροφος ο πιο πιστός κι απ' τους πιστούς και ο υιός της Θέτιδος ο μύθος, που σφράγισε μέγα τον κύκλον, ώστε οι καιροί ν'αναπολούν...

πάντα δύο είναι τα κομμάτια, απλά αργούν να ενωθούν...

σπάνια η ομορφιά όταν νιώθεις πως οι λίγοι την φρονούν...


τόσα δάκρυα και λύπη, μα αφθαστη δόξα καρτερεί...

Αστροφεγγιά...

Ανοίγω τα χέρια μου κι αγγαλιάζω αγνό το φως, για εσένα αγία αίσθηση μια σκέψη αναμένει, κοιτώ ξανα τριγύρω μου και ανθίζει ο δεσμός, που ολο και ερχόταν κάθε νέο καλοκαίρι...
και μες την αρχή την όμορφη λουλούδια με τυλίγουν, στέμματα απο πέταλα που την ευχή ροδίζουν, και μοιάζει η ελπίδα σου γαλάζιος ποταμός, που τα νερά του άστατα την αύρα μου δροσίζουν...

Μήνας ένατος στον ουρανό σου...

Αποψε γιορτάζει η φύση όλη, απόψε ανθίζει η σκέψη η πρώτη,
σαν σου ετοίμασα καρδιάς μεγίστη προσμονή...
και σε αναμένω σε άδεια αγκάλη, σαν μυγδαλιά που ευωδιάζει Φλεβάρη, να δώσεις ελπίδα στο πρώτο φιλί...

Εσύ είσαι η μούσα η κυανογέννητη που έστειλες στο όνειρο τη νιότη που ποθεί...

Σε πλησιάζω...

Γίνομαι βροχή χρυσή και προσπερνώ τη πύλη τη θαμπή,
που με σβησμένα γράμματα ζητεί τον άλυτο γρίφο να λυθεί...

αν είσαι εσύ κρυφή ευχή έλα να μ' απαντήσεις...

Ηριδανός ποταμός, 344 π.Χ.

"Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι"

Θεά...
Εσύ που έζεψες με μια ματιά το άρμα του ήλιου και το 'στειλες στην ανθρωπότητα να φέρει την αλήθεια, ανέστρεψες μες το μυαλό τη μέρα με τη νύχτα...

Δυο κόσμοι είναι, μακρινοί...ενωμένοι, σαν μοιάζουν σιωπηλοί,
δεν παύουν όμως οι εχθροί οι σκοτεινοί, οι φύλακες του κάτω κόσμου,
κι οι δυνατοί, του άσβεστου φωτός οι ζηλευτοί, να μάχονται εδώ, στου Εγκέλαδου τη γη...

Μα σε προκαλώ...
σύννεφα άρνησης να προβούν στο μυστικό κενό κι η Δίκη με την ορμή της σύνεσης να υποτάξουν το ρυθμό,
για να συνθλίψει ο νέος άνθρωπος την πλάνη που τον όρισε έκπτωτο και αιώνια φθαρτό...

Η λυχνία της θύμησης...

Έχω χάσει τη ταυτότητά μου, έχω χάσει την πατρίδα μου, έχω χάσει τη λογική μες τη ζωή σε κάθε μέρα που δεν αρκεί...έχω χάσει και το ένα, το απατηλό που φέρνει εσένα, αποκομμένος απ'τον κόσμο έχασα το βλέμμα, την αίσθηση, τα όμορφα τα ξένα, έχασα εσένα...ναι, έχασα το φως...ποτέ ξανά η σκέψη δεν θα φθάσει στη μοίρα εμπρός...αναζητώ το αληθινό, τα έχασα όλα...

μοναδικός...

Αρχή του τέλους...

Φυσώ πάνω στο χώμα με τη καυτή πνοή ενός ήλιου θολού και στάχτη σκορπίζεται απο τις μαύρες χαραμάδες της ευτυχίας...

Ο χειμών άρχισε νωρίς...