Φεύγει και δεν ξαναγυρίζει το λουλούδι που ανθίζει μες το έρεβος της μακρινής μου σκέψης και προκαλώ το απατηλό να έρθει να με βρει να με κρατήσει δυνατά...να μου δροσίσει την άνυδρη στεριά, να με απλώσει στου ανέμου τη μιλιά...
κοιτώ τη λίμνη του φέγγους και βρίσκω ένα γυαλί που στη βάση ανοίγει μια διάνοιχτη πληγή βασανίζοντας τη σκέψη που ποθεί να με ενώσει ξανά κοντα σου...
Κι οι μέρες πως χάνονται βαθειά...και σβήνονται τα όμορφα πουλιά...
αρνούμαι κάθε χάδι ζηλευτό και όλο στρέφομαι στο μέλλον το γυμνό...
χωρίς κρασί...χωρίς νερό...θα υποκύψω, θα παρασυρθώ...
στην ξαστεριά της ερημιάς, με παρασύρει η θύελλα της μοναξιάς...
για αυτό και τρέχω σε άδεια σπίτια και αναζητώ...πικρό να είναι το φιλι που λαχταρώ...
να με επιλέξει τώρα η μέρα δεν μπορεί, αφού βυθίζομαι σε πέπλα επιστροφής...
δοσμένος σε άπειρα υπόστεγα μακριά απ' το φως, σε συναντώ μπροστά μου, ολοταχώς...
κοιτώ τη λίμνη του φέγγους και βρίσκω ένα γυαλί που στη βάση ανοίγει μια διάνοιχτη πληγή βασανίζοντας τη σκέψη που ποθεί να με ενώσει ξανά κοντα σου...
Κι οι μέρες πως χάνονται βαθειά...και σβήνονται τα όμορφα πουλιά...
αρνούμαι κάθε χάδι ζηλευτό και όλο στρέφομαι στο μέλλον το γυμνό...
χωρίς κρασί...χωρίς νερό...θα υποκύψω, θα παρασυρθώ...
στην ξαστεριά της ερημιάς, με παρασύρει η θύελλα της μοναξιάς...
για αυτό και τρέχω σε άδεια σπίτια και αναζητώ...πικρό να είναι το φιλι που λαχταρώ...
να με επιλέξει τώρα η μέρα δεν μπορεί, αφού βυθίζομαι σε πέπλα επιστροφής...
δοσμένος σε άπειρα υπόστεγα μακριά απ' το φως, σε συναντώ μπροστά μου, ολοταχώς...
1 comment:
Γλυκιά η πίκρα, πικρή η απουσία. Περνάμε μα δε βλέπουμε τίποτε καινούριο. Και είπαμε να σου γκρινιάξουμε λίγο... Ή και να αφήσουμε το μήνυμα ως απόδειξη πως περιμένουμε πάντα τι θα γράψεις.
Post a Comment