Ανοίγω τα χέρια μου κι αγγαλιάζω αγνό το φως, για εσένα αγία αίσθηση μια σκέψη αναμένει, κοιτώ ξανα τριγύρω μου και ανθίζει ο δεσμός, που ολο και ερχόταν κάθε νέο καλοκαίρι...
και μες την αρχή την όμορφη λουλούδια με τυλίγουν, στέμματα απο πέταλα που την ευχή ροδίζουν, και μοιάζει η ελπίδα σου γαλάζιος ποταμός, που τα νερά του άστατα την αύρα μου δροσίζουν...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
:)
Μακράν καλύτερος κάθε μέρα που περνά, καλέ μου. Είναι η δίκαιη ανταπόδοση στον πόνο του κόσμου που στάλα στάλα ραίνεις τα φυλλοκάρδια σου. Κι εμείς οι τυχεροί που ερχόμαστε εδώ να μυρωθούμε από τις πηγές της ψυχής σου.
Post a Comment