Monday, December 29, 2008

Το φιλί σου...


Αφρώδης οίνος με γεύση συνδυαστική, φρουτώδη, με σπάνια πρόσμιξη εξωτικής λιβυκής απόλαυσης τριγυρισμένο απο λατινική απόκριση και ηλιούλουστη ασβεστολιθική διάταξη...εισερχόμενο στις κοιλότητες του ανεξερεύνητου κόσμου προσδίδει μέθη σαγήνης αποκαλυπτικής, επικαλυπτόμενης γευσιγνωσίας και ευγενικού καλέσματος λήθης...
συνειδητοποιώντας το ανώτερο σύνολο δαμάζεις την αστείρευτη θέληση για το λατρεμένο Όν και βαδίζεις στο σοκάκι της ηρεμίας λουσμένος απο το φως της ύπαρξης που θέλησε να σε πλησιάσει...

Αμήν...

Friday, December 26, 2008

Θάρρος...

Πλησιάζει η έξοδος...

Και πως τυφλώνει το φως...

Μυστικό παντοτινό, φυγαδεύω μαζί μου απαντήσεις και στοχασμούς σαν βρήκε η ώρα την μεγάλη ανάγκη...

Wednesday, December 10, 2008

Ηλιακή κάθαρση...


Σαν ήλιος ξεχωρίζεις ψηλά απο τα σύννεφα, είσαι πιο πάνω και απο τον ουρανό...
και καθώς δύεις σταματά ο χρόνος και απλώνονται τα χέρια μου στο άυλο φως, για να σε αγκαλιάσω...
και όταν κρατώ το ασβεστο φως ζεσταίνονται τα φυλλοκάρδια της ψυχής μου και υψώνεται η ομορφιά σαν ομορφιά αγνή...
εσύ, μούσα του ουρανού αρμενίζεις σε νεφέλες και ταξιδεύεις με τη βοή του ανέμου στα μέρη της αληθινής επαφής και απρόσμενοι σαν μοιάζουν οι χειμώνες που πέρασαν, τώρα σκορπίζεις ζωή στο πέρασμά σου το αιθέριο σαν την ανάσα της ζωής σου...
και προσμένω την υπαρξή σου...προσμενω τον τελικό προορισμό...προσμένω εσένα...

Monday, December 8, 2008

Μέρες φτώχειας...

Και εκεί που κοιτούσα τον ουρανό και έβλεπα μορφές φωτεινές και πέπλα αγνά να ξανοίγονται σαν περίφημοι κήποι, ξαφνικά μεταμορφώθηκε η δόξα σαν κεραυνός που γκρεμίζει την αυτοκυρίαρχη φύση και ξέπεσε σαν σάρκα πρωτόπλαστων το χρυσοκέντητο δέρας...

Saturday, December 6, 2008

Μετριοπάθεια εξ' ουρανού...


Απόλλωνας επλάστηκε μέσα σε μία μέρα...
το χέρι του τεντωμένο απεικονίσθη από γλύπτη ορθά μελετημένο...
για να αποδείξει των θεών τα μέγιστα, αθανατα έργα, αρμάτωσε τα έμψυχα και τα 'στειλε στο ψέμμα...
για να μπορούν δύο σταγόνες ευτυχίας να στέλνουν σαν ανάμνηση παντοτινή ειρωνία...

Wednesday, December 3, 2008

Απώλεια...

Υιός κανενός ο ανήφορός μου, έρχεται εμπρός ο κατήφορός μου...


μοίρες καθοδικές οι τροχιές που κλαίνε...
στα απέραντα μοναχικά οι στιγμές που φταίνε...
απόλαυσα το λιγοστό στο ανέγγιχτο φιλί σου, τώρα που αποχωρείς η στιγμή όλη δική σου...
μέσα στα πιο σκληρά δωμάτια του πόνου αναστενάζω...
ποτέ ξανά η ευχή όταν 'ρθει δεν θα την αγκαλιάσω...

Monday, November 17, 2008

Αφύλαχτος

Ώρες...
και είμαι η απόδειξη σκληρή που ζει, πως η απάτη τρέχει...

Κενοτάφιο...


Ποτέ δεν μ' ερωτεύτηκε η ζωή...
ποτέ δεν με αγάπησε η ψυχή...
σαν βάρκα ξύλινη με ρότα το όνειρο διασχίζω κόσμους για να λυτρωθώ.σαν άμοιρος ιππότης λαξεύω επιθυμίες και μόνος μου βαδίζω.
κοντά στο τέλος του φέγγους κραδαίνω γνώση αλλιώτικη και τρέφω στερνές ελπίδες.

για το υπόλοιπο που στέκεται ορθό συνεχίζω...για το απερίγραπτο που δεν έχει φωνή κρύβομαι σε κάσα ιερή και περιμένω το νέο κόσμο.
δεν θα έρθει να με πάρει η άμαξα της νιότης...
το έμορφο έφυγε νωρίς...

Δόξα και στεναγμός...
Ωμέγα...

Monday, November 10, 2008

Μονοπάτι


Εσώπασε σφόδρα ο υετός που πάσχιζε να τον πνίξει,
απ' τις παγίδες αστείρευτων νεφελών που πρόλαβε να διασχίσει...

και πήγε και σκαρφάλωσε στη χώρα του νότου ερήμην,
να προσεγγίσει τις δροσερές σκιές που πήγαιναν μοναχες...

Sunday, November 9, 2008

Τίποτε...


Και κάθως πάλι θ' αντικρύσω, το κρύο που πρέπει να νικήσω, να το φορέσω σαν μανδύα, να μου προσφέρει προστασία, και κάθε κόσμου η μαρτυρία μοιάζει μοναδική οπτασία...μεσά στο βλέμμα κενό γεννιέται και η απόρριψη πως μετριέται, σ' ένα ποτήρι ξεχειλισμένο μοιάζει η ζωή κεφάλι πνιγμένο, απο τις πύλες περνάει η δόξα στων αναμνήσεων τ' αλύγιστα τόξα, κοίταξε τώρα το είδωλό σου, έρχεται η ώρα ν' αφήσεις το φως σου...ανοησία και ταλαιπωρία η ευχή που κράτησες σαν αμνησία, παίρνεις μια φόρα στις ράγες πετιέσαι και το κορμί στην άβυσσο...κι εσύ πλανιέσαι...

Saturday, November 8, 2008

Σάλπισμα


Όμορφα που ηχούν τα πέπλα έξω...
καλπάζει...έρχεται να μας πάρει...

δεν κυνηγας τη γεύση;
δεν αισθάνεσαι τη μουσική;
δεν βλέπεις τον τοίχο;
δεν λογίζεσαι τη καρτερία;


δεν ορκίζεσαι αποστροφή;


η μέρα σβήνει στη δροσιά του...
λουσμένος μες το αθώο φως μαρτύρησε η αλήθεια και βρέθηκε το στείρο κλειδί...

Θηλειά


Αδιέξοδο...
τριγμός στα κασώματα του υπογείου και αναστροφές που ξυπνούν την έξαρση της παραίσθησης που προκαλεί αποπροσανατολισμό...
γεννιέμαι και πεθαίνω στο σκότος της ασύνδετης μανίας και αλληλοστρέφομαι σε όρια που γίνονται απειλή...
η μελάνη σκορπίζεται στους τοίχους της κραυγής και η άπνοια παραμονεύει στο κάθε πλησιασμά της...
το φως δεν ανοίγει ποτέ γιατί παραμονεύει η ροή του ερυθρού που σοκάρει...
ο ιμάντας του ορίου στενεύει και η πλάνη παραμονεύει την τελική της αναλαμπή...
κι ύστερα...

Σιωπή...
βαθειά, περίλυπη, ανάληψη ιερή...

στο πρώτο βράδυ ένιωσα θεός, στο τελευταίο ίδιος σαν παγετός...
κρυώνω, μακριά πως φεύγει η ιερή, στιγμή απόηχου ενος γερικου παλμου...

Friday, November 7, 2008

Επιστροφή...


Άκου την πνοή...

Πάρε με μαζί...

ταξίδι η στιγμή...

τον πόθο αναζητεί...

στα απέραντα, τα αλαργινά...

γυρεύει ο ήλιος συντροφιά...

την μέγιστη να καρπωθεί...

υψίστη αναμονή...


χρυσοκέντητο το ύφασμα, δώρο,
θέλω να φορέσω το κόσμο όλο,
πάνω στο κορμί η μοίρα σαλεύει, την δυνατή στιγμή....
στ' ουρανού το έναστρο, ξαφνικό σινιάλο,
βλέπω ένα βλέμμα, γαλάζιο φάρο,
να μ' οδηγήσει στη μοίρα του ανέμου, που αναβλύζει ψυχή...

Η καρδιά σου...


Τώρα σαν ζεσταίνει η αλήθεια τη ψυχή, μοιάζει ανοιξιάτικος χειμώνας, ο επερχόμενος...
καταφεύγοντας στη νόηση του περίεργου που δύσκολα φαντάζει πιστευτό, ανοίγω δεξαμενές απόκρυφες για να συλλέξω το χείμαρρό σου που ξεδιψά την ρημαγμένη γη...έστω και μια σταγόνα εάν ποτίσει βαθειά τον σκοτεινό πυθμένα θα ριζώσει το βλάστημα του πόθου, υψώνοντας την λατρευτη στιγμη σε εικονισμα του χρονου...
Μη ζητώντας μεγαλείο αλλά αληθινό, βιωματικό βιβλίο, που μέσα στις ανθισμένες του φυλλωσιές να 'ρθω και να πλαγιάσω, στίχους και ακλόνητες μορφές και αισθήσεις μυρωμένες...

Sunday, November 2, 2008

Ιδεατόν...


Κατεβαίνω στην παραλία να ακούσω την αλαργινή βοή, αλλά πάντα ίδια η αχρωμη ιστορία,
ξετυλίγω άδεια τα χέρια και παντοτινά η επιθυμία, σε τέτοιες ώρες οι σκέψεις βουβές σαν τη φωνή,
που δεν ακούγεται η ηρεμία, γιατί το κύμα με καταπίνει με ευτυχία, βυθιζοντάς με εμπρός στην μέγιστη ειρωνία...
κι είναι οι μέρες λουλούδια που σβήνουν, σε άνυδρες στέρνες γυρεύω ψυχή,
που θα με υψώσει στα σύννεφα απάνω, να με ενώσει σαν στάχτη νεκρή...

Friday, October 31, 2008

Σκεπάσματα σιγής...


Γιατί...;Να στέκεις προσμονή...Γιατί...;να γίνεσαι φωνή...
που απ' τα σκεπάσματα τα βράδια σαν ποθούσα, το σαγηνευτικό, μυροβολο κορμί σαν το κρατούσα...κι ύστερα...
κορύφωση στιγμής, που ήρθες σαν δώρο μουσικής, για να ηχήσεις στα απρόσμενα γιατί...

Sunday, October 26, 2008

Ουτοπία


Μέσα στη χαρά τα σύννεφα πως με προσεγγίζουν, σε κήπους της χαράς γυρεύω το αιώνιο μυστικό...ορίζοντες χρωματιστοί με ήχους του ανέμου που θυμίζουν, οτι έφτανα ψηλά στα αιθέρια που είναι ζηλευτά...

Χαλασμένη πυξίδα...


Βρισκόμουν στα βουνά ψάχνοντας τη θάλασσα...σε μια σχισμή ενός βράχου αμίλητου βρήκα το κυκλάμινο του χειμώνα...
με καλεί στα υψηλά φέρνοντας με χαμηλά...
θαλασσινή λοιπόν η αύρα σου, μες την αλμύρα βουτηγμένη η σκέψη και η έννοια σου ταξίδι σε λιμάνια που δεν εχουν αγκυροβόλι και ορίζοντα κυρτό...

Ανέβηκα στη κορυφή και μ' έβρεξε το κύμα...

Friday, October 24, 2008

Ακλόνητος


Για εσένα η λέξη σαν γράφεται, απόψε γνωρίζεις ποιος είσαι...Άνεμος μες τους ανέμους, φλόγα μες τις καυτές ανάσες, θάλασσα τραγουδισμένη απο Σειρήνες, νύχτα ονειρική δίχως αγγέλους και το πρόσωπο θαμπό...Η φωνή κρύσταλλο σαγήνης και η πορεία της στιγμής πλάγιασμα λήθης...
Γεύση και άρωμα ορίζουν τη σιγή στην άδεια ώρα, μετά τη μπόρα...


Ήλιος, ο ακούραστος ιχνηλάτης...

Monday, October 20, 2008

Αναπόληση...


Δηλητηριάτηκα...σε χρόνους δίσεκτους βρήκε η καρδιά να σταματήσει, μία υπαιτιότητα και λάθη που στηρίχτηκαν στην αναβίωση της αλήθειας...παγετός σκεπάζει το αίσθημα της ανάγκης και πότε θα βρω πυξίδα και προορισμό, πότε θα περιπλεύσω τον κυλιομενό σου κόσμο...;αργώ ακόμα, μη ρωτάς...στέγνωσε η αλμύρα στο ρούχο το δαρμένο και το βότσαλο καθρεφτίζει τη γύμνια τη σκληρή...

Γράφω και δεν υπάρχω...δεν προσεγγίζω τη γραμμή όπως ξέκρινα το σώμα το αγιασμένο...

Saturday, October 18, 2008

Ενόραση...


Χάνομαι και φεύγω στο σκοτάδι που φέγγει απο μακριά...η μνήμη φέρνει τα σημάδια σαν με προσεγγίζουν τα βουνά...κλεισμένος έρχομαι στην άκρη και δύναμη να στείλω δεν μπορώ, σε αυτό το τζάμι που με κρύβει σαν γίνεται καθέφτης απατηλός...και ξαναζώ...την όμορφη στιγμή που πλάγιασε σε στρώμα ηδονής, σε αποτσίγαρα κοιμάμαι άνυδρης και ξεραμένης γης, σβηνώ το φως και τα μάτια ονειρεύονται παλάτια του χρυσού, την άγια αίσθηση του απρόσμενου τέλους στην πύλη του πνιγμού...

Saturday, September 27, 2008

Γλυκιά πίκρα...


Φεύγει και δεν ξαναγυρίζει το λουλούδι που ανθίζει μες το έρεβος της μακρινής μου σκέψης και προκαλώ το απατηλό να έρθει να με βρει να με κρατήσει δυνατά...να μου δροσίσει την άνυδρη στεριά, να με απλώσει στου ανέμου τη μιλιά...

κοιτώ τη λίμνη του φέγγους και βρίσκω ένα γυαλί που στη βάση ανοίγει μια διάνοιχτη πληγή βασανίζοντας τη σκέψη που ποθεί να με ενώσει ξανά κοντα σου...

Κι οι μέρες πως χάνονται βαθειά...και σβήνονται τα όμορφα πουλιά...
αρνούμαι κάθε χάδι ζηλευτό και όλο στρέφομαι στο μέλλον το γυμνό...

χωρίς κρασί...χωρίς νερό...θα υποκύψω, θα παρασυρθώ...
στην ξαστεριά της ερημιάς, με παρασύρει η θύελλα της μοναξιάς...

για αυτό και τρέχω σε άδεια σπίτια και αναζητώ...πικρό να είναι το φιλι που λαχταρώ...
να με επιλέξει τώρα η μέρα δεν μπορεί, αφού βυθίζομαι σε πέπλα επιστροφής...

δοσμένος σε άπειρα υπόστεγα μακριά απ' το φως, σε συναντώ μπροστά μου, ολοταχώς...

Friday, September 26, 2008

Ερώτησις...


Μένεις ποτέ ξύπνιος στη χαραυγή του ονείρου, σ' αυτές τις ώρες που μοιάζουν πιο δύσκολες αλλά και πιο γεμάτες...; Εκεί που η εσωτερικότητα μας οδηγεί στην αληθινή έκφραση και τις επικίνδυνες απαντήσεις μακριά απο το συμφέρον της εξωστρέφειας, εκεί όπου μπορείς να πιάσεις τον αγέρα και να τον κρατήσεις φυλαχτό στα περίεργα όνειρα της ασυνέχειας σου... Και όλα αυτά μαζί, στολίζοντας κάθε μικρή και κρύα στιγμή να φέγγουν πιο λαμπερά απο ο,τι άλλο διαφορετικό και ας έρθει...

Μια τραγική ιδιοφυία ζωής και απαντήσεις που τις βλέπεις παρά μονάχα,εσύ...


Καλό σου ξημέρωμα...

Monday, September 22, 2008

Σμίξη ετερώνυμη...


Και σαν προσπάθησα ν' ανέβω, να ευχηθώ, να πάω να προκόψω,
αντίκρυσα της άνοιξης το πιο λιτό λουλούδι...

Φλισκούνι αμάραντο και ευωδιαστό που μέθυσε το κόσμο όλο, ήταν το πνεύμα σου τ' αστείρευτο...πυρετός, που μέσα του δεν χώραγε κανένας δισταγμός που σα να μην ήθελε να αποτρέψει της ώρας το μέγα πάθος, και απρόσιτος σαν ύστατος γκρεμνός που φύλαγε ακυρίευτος ο χείμαρρος που όρισες μονάχος...

Μα θα 'ρθει η μέρα, θα ζυγώσει η στιγμή που όλα ξανά αιθέρας θα γίνουν και αστρόσκονη διαυγής και τότε η μνήμη θα φέρει το φέγγος της πληγής που σου έμαθε να ζεις και δόξα να ζητείς...σαν τον αγέρα να ξεφύγεις μακριά, σαν τη βοή του ατάραχου να ντύσεις τη θωρριά και πάλι αδαμάντινος να ορίσεις τη πορεία, που εσύ ποτέ δεν δέχτηκες τον οίστρο μ' ευκολία και απέρριψες της λησμονιάς τ' απέραντα τα μεγαλεία...

Εγώ σε κυνηγώ..εγώ σε αποδιώχνω...γιατί είσαι γλυκό πιοτό και εγώ σκληρός σαν πόνος...

Saturday, September 20, 2008

Αλληλουχία...

Ο Πάτροκλος έπεσε πρώτος...
Ο Αχιλλεύς ακολουθεί...

Εκείνος που χάραξε το δρόμο, ήταν ο σύντροφος ο πιο πιστός κι απ' τους πιστούς και ο υιός της Θέτιδος ο μύθος, που σφράγισε μέγα τον κύκλον, ώστε οι καιροί ν'αναπολούν...

πάντα δύο είναι τα κομμάτια, απλά αργούν να ενωθούν...

σπάνια η ομορφιά όταν νιώθεις πως οι λίγοι την φρονούν...


τόσα δάκρυα και λύπη, μα αφθαστη δόξα καρτερεί...

Wednesday, September 17, 2008

Αστροφεγγιά...

Ανοίγω τα χέρια μου κι αγγαλιάζω αγνό το φως, για εσένα αγία αίσθηση μια σκέψη αναμένει, κοιτώ ξανα τριγύρω μου και ανθίζει ο δεσμός, που ολο και ερχόταν κάθε νέο καλοκαίρι...
και μες την αρχή την όμορφη λουλούδια με τυλίγουν, στέμματα απο πέταλα που την ευχή ροδίζουν, και μοιάζει η ελπίδα σου γαλάζιος ποταμός, που τα νερά του άστατα την αύρα μου δροσίζουν...

Μήνας ένατος στον ουρανό σου...

Αποψε γιορτάζει η φύση όλη, απόψε ανθίζει η σκέψη η πρώτη,
σαν σου ετοίμασα καρδιάς μεγίστη προσμονή...
και σε αναμένω σε άδεια αγκάλη, σαν μυγδαλιά που ευωδιάζει Φλεβάρη, να δώσεις ελπίδα στο πρώτο φιλί...

Εσύ είσαι η μούσα η κυανογέννητη που έστειλες στο όνειρο τη νιότη που ποθεί...

Tuesday, September 16, 2008

Σε πλησιάζω...


Γίνομαι βροχή χρυσή και προσπερνώ τη πύλη τη θαμπή,
που με σβησμένα γράμματα ζητεί τον άλυτο γρίφο να λυθεί...

αν είσαι εσύ κρυφή ευχή έλα να μ' απαντήσεις...

Friday, September 12, 2008

Ηριδανός ποταμός, 344 π.Χ.


"Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι"

Θεά...
Εσύ που έζεψες με μια ματιά το άρμα του ήλιου και το 'στειλες στην ανθρωπότητα να φέρει την αλήθεια, ανέστρεψες μες το μυαλό τη μέρα με τη νύχτα...

Δυο κόσμοι είναι, μακρινοί...ενωμένοι, σαν μοιάζουν σιωπηλοί,
δεν παύουν όμως οι εχθροί οι σκοτεινοί, οι φύλακες του κάτω κόσμου,
κι οι δυνατοί, του άσβεστου φωτός οι ζηλευτοί, να μάχονται εδώ, στου Εγκέλαδου τη γη...

Μα σε προκαλώ...
σύννεφα άρνησης να προβούν στο μυστικό κενό κι η Δίκη με την ορμή της σύνεσης να υποτάξουν το ρυθμό,
για να συνθλίψει ο νέος άνθρωπος την πλάνη που τον όρισε έκπτωτο και αιώνια φθαρτό...

Tuesday, September 9, 2008

Η λυχνία της θύμησης...


Έχω χάσει τη ταυτότητά μου, έχω χάσει την πατρίδα μου, έχω χάσει τη λογική μες τη ζωή σε κάθε μέρα που δεν αρκεί...έχω χάσει και το ένα, το απατηλό που φέρνει εσένα, αποκομμένος απ'τον κόσμο έχασα το βλέμμα, την αίσθηση, τα όμορφα τα ξένα, έχασα εσένα...ναι, έχασα το φως...ποτέ ξανά η σκέψη δεν θα φθάσει στη μοίρα εμπρός...αναζητώ το αληθινό, τα έχασα όλα...

μοναδικός...

Saturday, September 6, 2008

Αρχή του τέλους...


Φυσώ πάνω στο χώμα με τη καυτή πνοή ενός ήλιου θολού και στάχτη σκορπίζεται απο τις μαύρες χαραμάδες της ευτυχίας...
Ο χειμών άρχισε νωρίς...

Thursday, July 24, 2008

Το όριο...


Αχ αστέρι της μορφής, της ύστατης στιγμής η αγκαλιά σε περιμένει...
ζωή βγαλμένη απ'τη ζωή κι η μοναξιά πως με προσμένει...
να δώσω ολάκερο το σ'αγαπώ το αερικό...της δόξας η ομορφιά σου με αγναντεύει...
στα μέρη όπου πλησίασα να πιω κρασί...λευκό, ουράνιο σαν τη μορφή σου και υδάτινο που μοιάζει το αστειρευτό...σεντόνι της άφαντης ευχής σου...

δώσε μου πνοή...
αγάπη μου αγνή...

Wednesday, July 23, 2008

Η κατάπτωση συνεχίζεται...ματώνω και το αίμα που ρέει είναι ποταμός που με οδηγεί στην ίδια απάντηση...

μία είναι...

η μοίρα των ανθρώπων με τα φανάρια της γνώσης μου χτύπησε τη πόρτα...

φοβάμαι...επιβιώνω...θριαμβεύω...

εσύ γνωρίζεις ποια είσαι και ας μη μιλάς...

απομονώθηκε η καρδιά...κι εσένα, σε παρέσυρε η ομορφιά...

άλλαξες, μα το πορτραίτο παρέμεινε το ίδιο...

Wednesday, July 16, 2008

Ο μήνας του ονείρου...


Σαν κάθεσαι μόνη στο πέπλο του δρόμου πλησιάζω να σου προσφέρω ένα χέρι κεντημένο με το άνθος της αγνότητας...
στο σημείο όπου άφησες τη σκέψη σου να ταξιδεύει, αφήνω τώρα και τη δική μου και στολίζω τη μοναξιά σου με γκρίζες περικοκλάδες κάλλους που ξαφνιάζει...
το δικό σου το κάλλος όμως τράνταξε τη γη συθέμελα και οργίασε τη φύση γιατι τέτοια στάλα ουρανού δεν είχε ξεδιψάσει ποτέ ξανά το ανέγγιχτο της ψυχής...
κρύβεις πολύ καλά τον φωτεινό σου κόσμο και αποφεύγεις το σμαράγδι του χτύπου που θα σε αλλάξει εν μία στιγμή...
μη στέκεσαι γυμνή...φόρεσε πάλι το μεταξωτό σου ρούχο και κράτησε στο σκήπτρο σου τους αέρηδες του κόσμου...

γιατί ο έρωτας των θαλασσών απόψε σου φέρνει το ένα...και σαν δαμάζεις την άγρια και κυανογέννητη μορφή του θα ταξιδεύεις απο άκρη σε άκρη και θα προσφέρεις στις παραλίες του λυτρωμού νέα ξενύχτια, που θα απλώνουν τη χαρά σε όμορφα δίχτυα...

όρθωσε το κεφάλι σου κόρη του άνθους...κοίταξέ με στα μάτια...εγώ είμαι, ο ηλιάτορας, ο χείμαρρος κι η μονη λέξη...

Tuesday, July 15, 2008

Μοιρολόι

Ο ήλιος κλαίει στα βουνά
σαν βλέπει το χρυσό το στάχυ
να σιγοκαίγεται αργά
στη μνήμη καθάριο σαν λιβάνι...

Μα μες τη στάχτη την ιερή
η πέτρα η μαύρη θ' αναστηθεί
και το λιτό, το αντρειωμένο
θα γίνει άγιο πεπρωμενο...

Ρίξε το δάκρυ σου ουρανέ
να ξεδιψάσεις το ποτέ
για να'ρθει άνοιξη αγνή
πρέπει το χιόνι να φανεί...

Ελπίδα τέλους...


Πάντα μονάχος σαν λυγάω
στα όνειρα τα ξένα
ποτε δε θα μου προσφερθεί
το δυνατό κρασί...

απρόσωπος στον ήλιο
που καίει τη μορφή μου
και αφήνει μονο δακρυα
στο αιμα το θαμπο...

διάλεξα μοίρα απατηλη
που σβηνει την αυγη μου
ξεπλένει τη ζωή μου
και αδειάζει τη ψυχη...

Περιμένωντας το κύμα σου...


Εκεί πέρα...απέναντι βρίσκεσαι...

στο σκοτεινό κενό...

που βρίσκεσαι ψυχή;

σε αναζητώ...

στον άκοσμο Ωκεανό...

υποφέρω και ας χαμογελώ...

εσένα πάντα καρτερώ...
απλώνω το χέρι μου...δεν είσαι ποτέ εδώ...


γνωρίζεις την αίσθησή μου, εσύ μορφή της άυλης ευχής μου...

Αναζητώντας το χρώμα...


Όλο και πιο μόνος στέκομαι στο περιθώριο...δίνοντας όλη μου τη δύναμή, μα μη μπορώντας να κερδίσω τα πρόσωπα που αγαπώ...υπερέβαλα εαυτόν, όμως η απόδειξη βρίσκει σύμφωνο το νόμο το κρυφό...
μονάχος δακρύζω και στραγγίζω τις στιγμές της νύχτας, σβήνοντας κάθε επιθυμία μου στη θυσία της ζωής...αυτό που με κρατά δεμένο είναι το πάθος για αστείρευτη φωνή που με καίει εώς τα εσώψυχα για να συνεχίζω, να προσμονώ...

λάθος όμως...δεν υπάρχω τελικά...αποδιωγμένος και λαβωμένος επιλέγω να αφανιστώ...γιατί όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να κρατήσω το ένα, το πιο αγνό...
εάν η μέρα χρωματιζόταν απο τη ψυχή μου, θα ένιωθε κάποια λαμπρή μορφή την ανίσχυρη ισχύ μου...
δε γίνεται να οριστεί το ποτάμι της ψυχής παρά μόνο άμα επιλέξεις να κολυμπήσεις με τον ανθό του ανέμου...

σε καλώ να με σώσεις...η τελευταία μου ευκαιρία βρίσκει ταξίδι στον αστερισμό της αιώνιας άνοιξής σου...

άνοιξε τη πόρτα για τον ουρανό...υπάρχει χώρος να διαβώ...;

Monday, July 14, 2008

Πορεία...


Αντίκρυσα στεριά...
Ιθάκη τη λένε...
στα ταξίδια τα δεκάχρονα οι ποιητές τη μνημονεύουν...
μοναδική...όνομα σειρήνας εξωτικής, με γράμματα λιτά,γεμάτα, σαν φέρνει στο νου...το ένα...

της λογικής ή του πάθους;και όμως, όλα μαζί οδεύουν στο μυστικό χορό...
στον πρώτο στίχο κρύβεται η μουσική η λέξη, ευγένεια και λύτρωση τις ώρες πριν να φέξει...

μπροστά στο κύμα το ήρεμο η νύχτα...
πως μ' αρέσει...

Tuesday, July 8, 2008

το κάλεσμα του ανέμου...


Θέλω να σου μιλήσω
θέλω να σου το πω
αυτο το νέο κύμα
θυμίζει λυτρωμό
στη πιο μεγάλη ώρα
στη δυνατή στιγμή
προσφέρεις στην ανάγκη
το πιο θερμό φιλί...

μέσα στη σκέψη μου τ'αγγελικό
σημάδι της ανάτολής σου
που στέλνει στ' ονειρο το πιο αγνο
σαν σβήνει η άνοιξη μαζί σου...

θέλω να σε κρατήσω
να μην αντισταθώ
μέσα στην αγκαλιά σου
να 'ρθω να λυτρωθώ
σε αποζητώ σαν ψέμμα
που σβήνει στην αυγή
και φεύγει το σκοτάδι
προτού να σε χαρεί...

είναι η στιγμή του τέλους
ποτάμι της ψυχής...

Sunday, June 29, 2008

Παγωμένος ωκεανός...


Αποδοχή καμμία και μόνος με ανοιχτά μαύρα πανιά συνεχίζω το ταξίδι...
επιβάτης του χρόνου είναι η νιότη που αργοσβήνει στο ξεθώριασμα της μνήμης...
μέσα στην ομίχλη, η πορεία μου σαν σβήνει...και φεύγω μακριά στα ξένα, να ξαναβρώ αυτό που λείπει...

Friday, June 27, 2008

Βλέμμα ψυχής...


Όμορφα τα μάτια σου...λαμπρές δροσοσταλίδες,
που φέγγουν στα έρμα βράδια μου, στις λέξεις που δεν είπες...

κι ύστερα άγγιξα στ' όνειρο τη κόρη που δε μ' ήβρε...



ολόκληρη η ολότητα σ' ολόγιομο φεγγάρι, μα δεν ήρθες...

Thursday, June 26, 2008

Η απάρνησις...


Καταραμένος...λέξη αστραπής που σε σωριάζει...

καταλαβαίνεις το χαμένο σου κορμί και τη δίψα για αυτοκαταστροφή...δε μπορείς να σταματησεις εμπρός στο γκρεμό, θες να πάρεις φόρα και να πηδήξεις στο κενό της αθανασίας...μόνος και ξεχασμένος σαν ποτέ κανείς να μη νοιάστηκε για εσένα...ναι, για εσένα ταξιδιώτη της χώρας του ποτέ πλάστηκε άλλος τρόπος για να βιώνεις τη στιγμή της ολοκλήρωσης...τόσες φορές κρατάς στα χέρια σου τη δύναμη του ανέμου και αποφασίζεις να σκορπίσεις τη δόξα και την αιωνιότητα για χάρη της στιγμής...ο χρόνος θα ξεθωριάσει το έργο σου και η ανωνυμία θα σου τάξει καταστροφή ασυνειδησίας...και μέσα στο ανικανοποίητο σου θα βρεις τη μελαγχολική χαρά που άλλοι ονομάζουν πορεία σε τεντωμένο σχοινί, που σαν κόβεται βαστάζεις να κρατηθείς στην αρχή και έπειτα φωνάζεις αφανισμένος να αφανιστείς...
βήμα προς βήμα όλη σου η ζωή είναι ένα όνειρο σιγής...διάλεξες μια πορεία κλιμακωτή με άνοδο και πτώση τρομακτική, ανταλάσσεις το χιόνι με το μαύρο χώμα, λάμπεις σαν άστρο με άσβεστη δύναμη πυρός και γίνεσαι πουλί του θανάτου με εντολή να μη σεβαστείς ούτε το δώρο που σου έκανε η θεά...και άξαφνα φυσάει δυνατά, η σκεπή της μορφής σου γίνεται καπνός και θέλεις να επιστρέψεις πίσω...

μα πέρασε ο χρόνος...δεν σου απέμεινε τίποτα πλέον, ξυπνάς στο σκοτεινό δωμάτιο...
δεν φυσάει τριγύρω, τα χρώματα είναι δύο...μαύρο και λευκό...

Wednesday, June 25, 2008


Μετά το ηλιοβασίλεμα, το φεγγάρι αγνοφέγγει στη θάλασσα των αισθησεων με την Αφροδίτη να οδηγεί το δρόμο...


ετερόφωτος ο έρως της νυχτός...

Ηρεμία κάλλους...


Περιηγητή του ανέμου, με σκέψη νιότης στη θυμησή σου, άδραξε τα καλά ταξίδια στους τόπους του φευγαλέου σου μυαλού...
δοκίμασε να δαμάσεις τη πέτρα, να ενωθείς με το κύμα, να γίνεις ένα με το άστρο του ήλιου...να ανέβεις ψηλά, πολύ ψηλά στα σύννεφα του ονείρου, να σημαδέψεις τον τόπο της στεριάς, να αναρριχηθείς...και αμα στον προορισμό σου σκοπό δεν βρεις, τέλος μη βάλεις...μη προσπαθήσεις να αποτρέψεις το απρόσμενο της τύχης...φόρεσε στέμμα ολόχρυσο με μνήμες λαξευμένο, για να θυμάσαι οτι η θεά της λύτρωσης απόψε σου τάζει το ενα...

Monday, June 23, 2008

Κενό...


Πρώτη φορά το αίνιγμα παγίδευσε τη λύση...


η θάλασσα, το είδωλο σου, η ανάσα, η χαραυγή...


σκεφτομαι...


η άρνησις...

Αποκλεισμένος στο σκοτεινό φως...


Ανεβασμένος ψηλα στις κορυφές αντίκρυσα ένα λουλούδι... μέσα στα κυμάτα βασιλεύει θέρος, εκεί πάνω αγνό έαρ...απρόσεχτος και απροετοίμαστος ζήτησα να το κόψω, το ρώτησα..."είμαι για άλλους ανθρώπους" απάντησε, "για αυτούς που δε γνωρίζουν με ποιο τρόπο ευωδιάζω, πως λάμπω...για αυτούς υπάρχω να τους μαθαίνω την αλήθεια...για εσένα η μοίρα ορειβάτη της ζωής επέλεξε την άγρια εικόνα, κοίταξε τριγύρω και δες το τοπίο,μοναξιά...άκουσμα ανέμου...γιατί αποζητάς το όμορφο λουλούδι;μια πέτρα είσαι στη κορυφή που σ'αντικρύζει ο ήλιος και σε καίει, άφησε το να μαραθεί, δεν είναι για εσένα ο ευαίσθητος του μίσχος, ανήκει αλλού σου είπα...και τώρα σου ψιθυρίζω, οτι οι άνθρωποι των πόλεων θα το εξαφανίσουν...τράβα πες της κυράς οτι στη θάλασσα δροσίζει πολύ ο αγέρας μα και στον ουρανό η θάλασσα των αστεριών γαληνεύει τη ψυχή σου...μόνος θα ταξιδέψεις, μόνος...μη περιμένεις τη νεράιδά σου, για τους θνητούς μεριμνά η μούσα και μόνο...για εσένα ορίζεται η φύση η σκληρή, δάμασε την και επιβίωσε..."


μοναξιά στη μοναξιά σου απευθύνομαι!πλάγιασε μαζί μου!

Friday, June 20, 2008

Απρόσιτο ταξίδι...


Δεν μπορώ να βιώσω μακριά σου τη ζωή, και ό,τι μου έδωσες σε μια στιγμή το κράτησα σαν φυλαχτό του ανέμου...ταξιδεύοντας παντοτινά στα σύννεφα της ψυχής περικυκλώθηκα απο σημάδια εμμονής, γιατί το αίσθημα που μου έδωσες πλανάται στον αστέρα της μορφής, σα να μην έχεις καταλάβει οτι στεριώνει η προσμονή...

Wednesday, June 18, 2008

Κι αναμμένει ο ποιητής στον κόσμο σαν είναι μόνος...

Λευκό κρασί


Τα λυτά σου τα μαλλιά... σαν γεφύρωμα του ανέμου... που γοητεύεις με χαρά, της ψυχής μου τ'άδεια μέρη...
η πορεία μου μικρή, όσο της βροχής η στάλα, περιμένει να ενωθεί...στης μαγείας σου την αύρα...
σε προσμένω φανερά...να γιατρέψω τη πληγή σου, να απλώσω ενα φιλί, στο ναό της μουσικής σου...
κοίταξέ με μες τα μάτια, δες τα μοιάζουν πληγωμένα...είναι αστείρευτα σαν σκιάζουν του κορμιού σου τη συνέχεια...
να κουρνιάσεις στην αλήθεια...και ας φανεί πικρός ο χρόνος, να θυμάσαι οτι μόνος, δίχως άνοιξη δε ζω...

Tuesday, June 17, 2008

?


Nightmare lying here in the dark

Scared like my dreams made their mark

I wonder

Dreamer always alone

Lost in a part of myself I can't find anymore

I wonder if it's gonna end tonight


I can't sleep alone anymore

I need you here with me

Even though I closed all the doors

There's somethin' holdin' me


Never Ending Nightmare

Always there instead of you

Never Ending Nightmare

No escape this time from you


Lately been around someone new

Needed to fill in the space

That once sheltered you

Still I worry, if you're gonna be alright


I can't sleep alone anymore

Need someone here with me

All I ever wanted and more

My dreams are fighting for


Never Ending Nightmare

Always there instead of you

Never Ending Nightmare

Punishing me for the things I do

Never ending Nightmare


No escape this time from you...
(MSG - NIGHTMARE)

Αναμονή...


Μες τη καρδιά μου ποταμός το αίσθημα που στέλνεις, της άνοιξής σου ο ουρανός μου δείχνει τη ζωή, σημάδι που έρχεται θερμό και φεύγει μακριά μου, το ερωτικό σου κάλεσμα φωτιά μέσα στο σκότος...και αναζητώ την ομορφιά που κρύβεις στα μαλλιά σου, η πελαγίσια σου μορφή διστάζει στη στιγμή, μόνο το χέρι σου άπλωσε και κράτησε κοντά σου, τη σιωπή που μας ενώνει στον ίδιο πυρετό...

Sunday, June 15, 2008

Για εσένα δε γνωρίζω που θα πλεύσω...


Πέπλα νυχτός που ανοίγονται μόνο όταν ο ψίθυρος με αφηνιάσει, αυτός ο ήχος καταπιάνεται με το μυαλό και βασανίζει την άγνωστη θέληση.Η αρχή ομοιάζει αγνή όμως η συνέχεια θα καθορίσει το μέλλον...το μαύρο, το δυνατό άτι καλπάζει μες την ελευθερία και προσπαθώ να δαμάσω την άγρια ομορφιά...το βλέμμα το υγρό οταν το αντικρύζεις θαρρείς οτι σε ανατριχιάζει και ο αγέρας που απλόχερα σε ποτίζει σου αποδεικνύει οτι ξαναζείς σε μια στιγμή ο,τι είχες ξεχάσει για καιρό...μακάρι να σε βρω, να σε κρατήσω ζηλευτή σαν τη θάλασσα που σε ηρεμεί...είσαι η αιτία που σκέφτομαι απόψε τα αισθαντικά που δείχνουν να σε αγγίζουν σαν τα όνειρα που έκανες παλιά...και όσο και αν σ'έχει μπερδέψει η ζωή, σε αυτά τα μάτια αξίζουν εικόνες των μουσών, άλλωστε το κρατάς κρυφό το δεύτερο το πιο ουσιαστικό...μουσική θυμίζεις γιατι η μουσική είναι το όνομά σου και η αρμονία σε έκλεισε στο χρόνο σαν γιορτή...αυτό το θέρος με τα χρυσαφένια χρώματά θα έχει για σύμβολο τη θάλασσα που έταξα σε εσένα...

Κάπου εκεί έξω τριγυρνάς και το αποψινό το κρατώ σαν άρωμα ανάμνησης, άμα δεν ξανάρθεις...

Αφιερωμένο στο καθ'όλον του κάλλους...Στη μορφή σου...

Monday, May 5, 2008

Φωτεινή μέρα


Μέσα στη σκέψη μου εσύ σαν μόνιμη ανάγκη, κάθε βραδιά που αποχωρείς μου αφήνεις τη στιγμή...
αυτή που βρήκε να με πάει σε αιθέριους αστέρες, το όνομα της φωτεινό μου στέλνει τη μορφή...
και κάθε μερα που περνά η σκέψη δυναμώνει, σαν την αρχή που έζησα καμμιά άλλη δεν θα 'ρθει...
ούτε καμμιά μες τη καρδιά ποτέ δε θα με αγγίξει, όπως αυτή που μου έφερε πνοή θαλασσινή...

Friday, March 21, 2008

Ασύμμετρα διάκενα...


Το κοράκι ξαπόστασε στο κλαδί της μοίρας...
Ανάμεσα στον πέτρινο χρόνο και τη χαραμάδα προς την ελευθερία άδραξε την ευκαιρία και σκέφτηκε το μεσοδιάστημα...εκεί που όλα αμφισβητούνται και υπόκεινται στο υπαρκτό και το φανταστικό, εκεί που όλα ζουν σταματημένα και ταυτόχρονα αεικίνητα, σε αυτό το χώρο ορίζει τη στιγμή του...είναι το πέταγμα προς το αιώνιο τίποτα, στο κενό της αδέσμευτης επιλογής, είναι η παραμονή στη μορφή του ορατού, δίλημμα σκιάς και ταύτισης με τον παλαιό κόσμο και τις ανάγκες αυτομόλησης στην εξορία του ποτέ...
Το Άγνωστο της απορίας...
μια κυκλοφέρουσα ερώτηση που η κατανόησή της οδηγεί στο γεφύρωμα της συνοριακής απάτης...δεν υπάρχει εμπόδιο για τον ορισμό της παρανοικής πράξης, μόνο ενα πέταγμα προς την είσοδο της απόλυτης κυριαρχίας...και το κοράκι σωπαίνει ακολουθώντας τη μετανάστευση της άκαρπης σποράς...
Ιδού το μεγαλείο...

Thursday, March 20, 2008

Ωδή στον Άδη...


Άνοιξη ευώδιασε...
Τα μαυρισμένα αγριολούλουδα ανθίζουν και η νεκρή φύση ανασταίνεται μες το θάνατό της...
έκοψα και φύλαξα τα καλύτερα, με τα χλωμά τους πρόσωπα και τους σκουρόχρωμους τους μίσχους...
μυρωδιά θανάτου που έρχεται...τέτοιο μωσαικό καταραμένο είχε χρόνους πολλούς να με συνθλίψει...κοίτομαι στο βάραθρο της αλήθειας σαν το μόνο λευκό χρώμα του τοπίου...για να ξεδιακρίνω τη χαρά της θλίψης ξάπλωσα σε στρώμα αιώνιο με μετάξι χθόνιο...η θέα συνταρακτική...τι ομορφιά που απλώνεται τριγύρω, τι σιωπή αλαργινή σαν φθάνει μες τη σκέψη μου το θρόισμα του ανέμου, αυτού του νηνέμιου σαγηνευτή που ερωτοτροπεί στο κάλεσμα του λαξευτή εφιάλτη, που σπαράζει στα σκαριά του αγέραστου μουσηγέτη, του ταξιδευτή του μακάριου ωκεανού...
Θαρρώ πως η στενοχώρια ξεπέρασε τα πάθη και αφέθηκε ο ύπνος της σαν έρημη σαγήνη, που όπως και αν την προκαλώ, με όποιον τρόπο και αν την προσελκύω, σωριάζει στα λυπόψυχά την άναστρη ματιά της...που έχει για οδηγό τη βάρκα της στυγός, σαν ατενίζει ακίνητη την άναρχη αρχή της και κορυφώνεται αλύγιστη σαν έρμη καταδίκη...που με σκορπάει απατηλό, σαν με τυφλώνει το ισχνό, της θέας το μέγα σκότος...
και έσκυψα και φίλησα της γης το θείο λιβάνι...

Tuesday, March 11, 2008

Βήματα πεπρωμένου...


Σε αντίκρυσα στο στένωμα του δρόμου...
να περνάς σαν ανοιξιάτικη ανάσα, σαν κάλεσμα του πεπρωμένου...τόσο συχνά να βλέπω τη μορφή και να μη τη νιώθω, τόσες αυγές να μνημονεύω τα δυο σου γήινα μάτια, δροσοσταλίδες να φέγγουν λαμπυρίζοντας τα όνειρα τα μαύρα και τώρα η επετειός μου φύλαξε το φιλί...το δωδέκατον της τρίτης, αυτό με σημαδεύει...εκεί που όλα χάνονταν, ξανά με τη φωνή σου μνημονευονται στο στένωμα του δρόμου, μα ναι...
εκεί ήταν που άκουσα στο ίδιο μέρος την πρώτη, την αληθινή, τη φωνή του μέσα που γνωρίζει οτι δεν θα 'ρθει, ο έρωτας πιο κρυστάλλινος και ας ειν' και μιας ημέρας...που γάργαρο ξεχύθηκε το πάθος του φιλιού του και ύστερα πως χάθηκε η ψυχή στην άδεια ημέρα, που όσο και αν προσκύναγα χαρά δεν θα μου ερχόταν, μα τώρα σαν σε ξέχασα μου έστειλες το άνθος...που 'χει για άρωμα μεθυστικό το όμορφο που ειν' δωσμένο...

Είναι σαν θάλασσα η μούσα μου, τη νιώθω σαν ταξίδι με το χέρι τεντωμένο...για ν'αγγίξω το μοιραίο της το μήπως...

Wednesday, March 5, 2008

Αβέβαιη προσμονή


Σε νιώθω ανεξήγητα κοντά και επιλέγω να ταξιδέψω για να διαβώ κάθε προσμονή ζωής...
και φεύγω τώρα, να συνεχίσω στη βροχή, σε κάθε δάκρυ που μου φέρνει τη στιγμή, αυτήν που θα ήθελα να αγγίξω...
μες το μυαλό μου...υπάρχει ο ρυθμός, που προκαλεί της αναγέννησης το φως, κοιτάζοντάς με απορημένα...
Έλα...στη μοναξιά μου και ζήσε την ατέρμονη χαρά μου, γιατί δεν μπόρεσα να εξηγήσω σε κανέναν τα λόγια που διαφύλαξα για εσένα...
Προσήλθαν οι ώρες και πέρασαν οι εποχές, χαριζοντάς μου αβέβαιες ευχές που δεν μπορώ να εκπληρωσω...
Και νυχτωμένος στην αυλή, διώχνοντας κάθε ηδονική σκηνή σε κρατώ εξευγενισμένα, και δωρίζω σε εμένα το μόνο αθώο ψέμμα που με έφθασε στο όνειρο, σαν βίωσα εσένα...

Saturday, February 23, 2008

Σοφία αναλάμπω στο τόλμημά σου...


Σαν αναμμένει μέσα μου η σκέψη, μια βλεφαρίδα μόνο απο το φως σου αντικρύζω, και είναι η μαγεία της ματιάς σου μια ζωή που δεν ορίζω, όσο τα όνειρα μου στέλνουν τη λαχτάρα της μορφής...
Και το αβέβαιο απόψε λογαριάζω της αφής σου, σαν στέκεσαι μοναδικά σαν μια ελπίδα
της αυγής μου, που τριγυρίζεις σαν ευχή που νοσταλγούσα εγω μαζί σου, την κάθε άνοιξη που πρόσμενα να φέρνεις λατρευτά...
Σε προσεγγίζω και κοντά σου είναι που νιώθω μια ανάγκη, να σου μιλήσω με τις λέξεις που θυμίζουν την αγάπη, αυτήν που θέλοντας να φτάσω και με στέλνεις σε άγιο βράδυ, τυλιγοντάς με στις ανάσες που με έζωναν καιρό...

Δώδεκα οι ημέρες και καρτερούν οι χτύποι, οι δρόμοι μας μονοιάζουν ή τώρα μας διχάζουν...;

Thursday, February 21, 2008

Βήμα στερνό και απάτητο...


Σεισμός...
Η αστραπή που σκάει στη γη...
Χτυπάει με δύναμη φοβερή το σκότος του μυαλού μου...
Ολημερίς με κυνηγάει...και πίσω μου στάχτη πετάει...και κοντοστέκεται η θέληση στης νιότης το γκρεμό...Πως σε αναζητώ, πως σε προκαλώ...εσύ αντίκρυ μου σαν ερθεις στο χτύπο της ζωής χορεύεις...
Αν είναι της ώρας γιατρικό ο πυρετός που ανεβαίνει, μέσα στης πάλης το λυγμό σαν λεβεντιά με περιμένει...