Wednesday, June 18, 2008

Κι αναμμένει ο ποιητής στον κόσμο σαν είναι μόνος...

4 comments:

Anonymous said...

Μοναξιά ένα τετράδιο γεμάτο λέξεις,
σαν αποτύπωμα βροχής.
Σκέψεις απελπισίας,
απόγνωσης,
σκέψεις στιγνές.
Κομματιά αναμνήσεις σαν θολός καθρέφτης.
Μοναξιά είναι ο μολυβένιος ουρανός που στέκει σαν πέπλο.
Μοναξιά είναι τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια και ο αγέρας που φυσάει με ρυθμό.
Σαν μελωδία σιωπής.
Μοναξιά
Όσα θυμάμαι και ένα δεν κατέχω...

ΔΑΝΑΗ said...

Ο συγκεκριμένος ποιητής δεν είναι μόνος. Μας άφησε όμως μόνους απόψε... Πού να αρμενίζει άραγε;

Ή μήπως θύμωσε για χτες; Ελπίζω όχι...

χαλαρουιτα said...

Aχ, εγώ χαίρομαι που σε βλέπω ενεργό Ζορμπά!

Ενεργό και γράφεις!

Αναμμένει ή αναμμένη η καρδιά σου ποιητή?

Σε ρόδινες στράτες να σε οδηγήσει όπως και να έχει!

Anonymous said...

Το πιστεύεις πραγματικά αυτό που γράφεις; Τότε, και εγώ μόνη αισθάνομαι. Έχεις ξεχάσει αυτό που μου έχεις πει μια μέρα που είχα νιώσει και εγώ το ίδιο. Τα λόγια σου έχουν αποτέλεσμα.Σ' ευχαριστώ γι' αυτά. Σ' αγαπώ