Sunday, June 15, 2008

Για εσένα δε γνωρίζω που θα πλεύσω...


Πέπλα νυχτός που ανοίγονται μόνο όταν ο ψίθυρος με αφηνιάσει, αυτός ο ήχος καταπιάνεται με το μυαλό και βασανίζει την άγνωστη θέληση.Η αρχή ομοιάζει αγνή όμως η συνέχεια θα καθορίσει το μέλλον...το μαύρο, το δυνατό άτι καλπάζει μες την ελευθερία και προσπαθώ να δαμάσω την άγρια ομορφιά...το βλέμμα το υγρό οταν το αντικρύζεις θαρρείς οτι σε ανατριχιάζει και ο αγέρας που απλόχερα σε ποτίζει σου αποδεικνύει οτι ξαναζείς σε μια στιγμή ο,τι είχες ξεχάσει για καιρό...μακάρι να σε βρω, να σε κρατήσω ζηλευτή σαν τη θάλασσα που σε ηρεμεί...είσαι η αιτία που σκέφτομαι απόψε τα αισθαντικά που δείχνουν να σε αγγίζουν σαν τα όνειρα που έκανες παλιά...και όσο και αν σ'έχει μπερδέψει η ζωή, σε αυτά τα μάτια αξίζουν εικόνες των μουσών, άλλωστε το κρατάς κρυφό το δεύτερο το πιο ουσιαστικό...μουσική θυμίζεις γιατι η μουσική είναι το όνομά σου και η αρμονία σε έκλεισε στο χρόνο σαν γιορτή...αυτό το θέρος με τα χρυσαφένια χρώματά θα έχει για σύμβολο τη θάλασσα που έταξα σε εσένα...

Κάπου εκεί έξω τριγυρνάς και το αποψινό το κρατώ σαν άρωμα ανάμνησης, άμα δεν ξανάρθεις...

Αφιερωμένο στο καθ'όλον του κάλλους...Στη μορφή σου...

No comments: