Μέσα στη σκέψη μου εσύ σαν μόνιμη ανάγκη, κάθε βραδιά που αποχωρείς μου αφήνεις τη στιγμή...
αυτή που βρήκε να με πάει σε αιθέριους αστέρες, το όνομα της φωτεινό μου στέλνει τη μορφή...
και κάθε μερα που περνά η σκέψη δυναμώνει, σαν την αρχή που έζησα καμμιά άλλη δεν θα 'ρθει...
ούτε καμμιά μες τη καρδιά ποτέ δε θα με αγγίξει, όπως αυτή που μου έφερε πνοή θαλασσινή...
αυτή που βρήκε να με πάει σε αιθέριους αστέρες, το όνομα της φωτεινό μου στέλνει τη μορφή...
και κάθε μερα που περνά η σκέψη δυναμώνει, σαν την αρχή που έζησα καμμιά άλλη δεν θα 'ρθει...
ούτε καμμιά μες τη καρδιά ποτέ δε θα με αγγίξει, όπως αυτή που μου έφερε πνοή θαλασσινή...
2 comments:
Πολύ ωραίο καιρός ήταν να γράψεις κάτι γιατί μας-μου έλειψες...
Έφυγες... Πρώτη μέρα σήμερα εκεί... Μη νομίζεις πως οι φίλοι σε ξεχάσαν. Να είναι φωτεινές οι μέρες σου. Και αυτές. Όσο δύσκολο και αν φαντάζει. Γιατί μην ξεχνάς. Το φως ανοίγει από μέσα μας τους κρουνούς του. Κι από μέσα μας προβάλλουν δρεπανηφόρα άρματα των ακτίνων. Εσύ διαλέγεις. Εσύ αποφασίζεις. Αυτό το παιχνίδι, το ανάβω και σβήνω, γίνεται εκεί που κράτος έχει μονάχα η δική σου βούληση.
Αφήνω την αγάπη μου και το παράπονο που δε σε είδα...
Post a Comment