Friday, March 21, 2008

Ασύμμετρα διάκενα...


Το κοράκι ξαπόστασε στο κλαδί της μοίρας...
Ανάμεσα στον πέτρινο χρόνο και τη χαραμάδα προς την ελευθερία άδραξε την ευκαιρία και σκέφτηκε το μεσοδιάστημα...εκεί που όλα αμφισβητούνται και υπόκεινται στο υπαρκτό και το φανταστικό, εκεί που όλα ζουν σταματημένα και ταυτόχρονα αεικίνητα, σε αυτό το χώρο ορίζει τη στιγμή του...είναι το πέταγμα προς το αιώνιο τίποτα, στο κενό της αδέσμευτης επιλογής, είναι η παραμονή στη μορφή του ορατού, δίλημμα σκιάς και ταύτισης με τον παλαιό κόσμο και τις ανάγκες αυτομόλησης στην εξορία του ποτέ...
Το Άγνωστο της απορίας...
μια κυκλοφέρουσα ερώτηση που η κατανόησή της οδηγεί στο γεφύρωμα της συνοριακής απάτης...δεν υπάρχει εμπόδιο για τον ορισμό της παρανοικής πράξης, μόνο ενα πέταγμα προς την είσοδο της απόλυτης κυριαρχίας...και το κοράκι σωπαίνει ακολουθώντας τη μετανάστευση της άκαρπης σποράς...
Ιδού το μεγαλείο...

1 comment:

χαλαρουιτα said...

Δεν ξέρω τι μπορώ να γράψω που να μην είναι λίγο...

Η γραφίδα σου είναι φλογερή και τα γραπτά σου αγγίζουν τους βαθύτερους ποταμούς.

Ζείς στην ποίηση στις βαθύτερης ζωής που απροσδόκητα υπάρχει ακόμα!

Σε παρακαλώ συνέχισε, η ποιότητά που έχεις δεν είναι κάτι που συναντάς πλέον...