Απολογία νυκτός

Τόσες σκέψεις σε μία...και όμως καμία!

Δεν αγγίζει την αίσθηση που νιώθω εδώ...

τι δωμάτιο αρμονίας!...τι ευχέρια ηρεμίας!...και όμως να λογίσω μια λέξη όμορφη δεν μπορώ...

τι να φταίει οταν μες την φαντασία περιπλέκεται ο ορίζοντας της σημασίας...σημασία να μην έχει οτι βαδίζω εμπρός?
Και ομως...εκεί που προχωρώ, φαντάζει το μελλούμενο απατηλό και η μόνη παρηγορία μοιάζει η απύθμενη ηρεμία κι επιστροφή στο φως...

Τελικά δεν φταίει η στιγμή, τελικά δεν ευθύνεται η σκέψη...
Το πολλαπλό του Ωκεανού είναι...αυτό που αγκαλιάζει και με στέλνει στην αφωνία της σιωπής...