Πέταλα καταγής...

Ένα λουλούδι κείτεται στο πράσινο λιβάδι, δίπλα σε άλλα που κρυβουν μπουμπουκια στον μισχο τους...πρόλαβε και άνθισε μες το χειμώνα και τώρα μαραίνεται απ'του χρόνου την απώλεια...στο ψυχος και στη σκοτεινιά άνθιζε ολημερίς, πάνω στο κρύο χώμα όπου νεκρή γη, ξεψυχισμένη, περίμενε του ουρανού το δάκρυ...
τώρα που έαρ ευωδιάζει παντού διάλεξε να ξεπλύνει το χρώμα του στην άγια γη και να ενωθεί με την αιώνια επιλογή...εκεί που κατοικούν κρίνοι πολλοί, δεν άφησαν να ριζώσει, να απαλύνει την ψυχή, να γίνει δέντρο πολυετές, να καρπωθεί την ηδονή...
όταν η εικόνα σε τοπίο μέθης μετατραπεί, εκείνο θα βρει την ώρα να αφανιστεί...
Διότι επιζήτησε το άνθος της προσμονής, να ενωθεί, μέσα στο νέκταρ του το ένα να συμβεί...
ποτέ άλλο κανένα δεν ήθελε μαζί, μόνο το σπάνιο, το ζηλευτό που λάμψη αλλού αναζητεί...
το ξερίζωσαν απο ψυχής και τώρα οι ανύπαρκτοι, περίεργοι καιροί, το στέλνουν να σαπίζει στο μνημόσυνο που καρτερεί...