Ο κολοσσός του Ταϋγέτου

Σπάρτης πολιτεία και δωρικής αρμονίας,

ανέθρεψε υιό λυκούργειου φωτισμού

Στην πυραμίδα επάνω το χιόνι και ο ήλιος ολάνθιστα καρτερούν,

το πνεύμα που ζυγώνει την αλήθεια και καθυποτάσσει,

τιμή και λόγο να ενώνονται σε αέναη περιπλάνηση·

να στέκεται ριζωμένος σαν περήφανη ελάτη,

σαν πύρινο ηφαίστειο να προσπερνά τα οράματα,

να εφάπτεται στο χείλος της αλλαγής μα και να μνημονεύει,

τη σύνδεση του ωραίου και του λαμπρού να αναρωτά.

Να ξενιτεύει σε αλλότρια εδάφη την μουσική του,

μα να χορεύει και να ποιεί μαζί με τις Μούσες,

το άρωμα της βροχής σαν στάζει στην θέλησή του,

δροσισμένος από τα ουράνια δώματα, στον πυρετό ν' ακροβατεί,

στη γη που αγαπά και τραγουδά σκοπούς αναλλοίωτους,

σαν τη γεύση της ανάγκης και της διόδου του αυλού·

Περπατεί μονάχος και πίσω δεν δακρύζει...

Και να, τον βλέπω στην κορυφή!

προσπέρασε το δάσος και δάμασε την πέτρα

Στο φως αφέθηκε και γίνηκε πνοή...