Ανακάλεσις

Βάδιζα στην προκυμαία επτά χρόνια πριν...

Πλάι στο κύμα και σε σκεφτόμουν...

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν εάν σμίγαμε τα χείλη μας μαζί...

Η αίσθηση της αποκάλυψής σου συγκλόνισε τον έρωτα και τον ξαναστέριωσε σαν μάρμαρο αναμονής...

Το ποίημα έγινε φωνή και η φωνή κύτταρο αναγέννησης... Η λάμψη του φωτός προσδιόρισε την αποπνέουσα περάτωση του ονείρου...

Φορτωμένος με σκέψεις και βάρη του παρελθόντος σαγηνεύτηκα από τον τρόπο και την τόλμη της επιμονής μου... Τίποτα δεν με κρατούσε στη γη, τίποτα δεν με ανέκοπτε από την αλλαγή που ήθελα να εισπράξω...

Οι βόλτες και τα απομεσήμερα του Αυγούστου εκείνου μέσα στα κάγκελα της ματαιότητας είχαν έναν σκοπό ιερό...Όλα φάνταζαν προετοιμασμένα για το καθαγιασμένο βήμα...Το τόλμησα για να δικαιολογήσω την άρνηση που δεν πίστευα ότι θα γευθώ...

Σε πλησίασα πολύ στοργικά για να θρέψω τις πληγές σου... Άκουσα κάθε εσωτερική φωνή σου και κολύμπησα στους ωκεανούς της μοναξιάς σου για να βρω την ξέρα που ανέμενε παγερή...

Μέσα σε αυτόν τον διψασμένο λαβύρινθο της εμμονής ακολούθησα τα βήματά σου... Η πίστη είναι σαγηνευτική όταν ακολουθείται από την ακροβασία της αποπλάνησης...

Προσπάθησα πολύ για τον Αύγουστο σου... Έδωσα αρκετή καύσιμη ύλη για να αναφλέξω τα πύρινα μονοπάτια σου... Ξυπόλυτος βάδισα για να σου δώσω ελπίδα μετά από τον πόνο που διασάλευε τα λογικά σου... Μην ξεχνάς ότι οι άσχημες γεύσεις του παρελθόντος ορίζουν και το μέλλον...

Μετά από τόσα χρόνια...Τι άραγε ξέμεινε στην προκυμαία της ηρεμίας και του στοργικού φωτός;

Που χάθηκε η λάμψη των ματιών σου και που σαλπάρισε η μουσαία σου αναλαμπή;

Κόρη, όπου και αν περπατάς, να κοιτάς πάντα τον ουρανό που σου έδωσα για να ελπίζεις... Γιατί η ελπίδα που μου έδωσες ήταν ένα σάβανο κενό...