Αγγίζω...

Τα χέρια μου είναι γυάλινα...
Μέσα στο κόσμο όπου διάλεξα να επιζήσω ακόυμπησα τους καθρέφτες και αντίκρυσα το πρόσωπό μου...
Χαρακιές γεμάτο απο τα κρύσταλλα του χρόνου, όλα έσπασαν, κομμάτια έγιναν, θρύψαλλα του φόβου...
Για το Χρόνο...
Ταξιδεύω και χάνομαι, αρωματίζω τις αισθήσεις με αυταπάτες που με έμαθαν να ξεψυχώ κάθε φορά που ένιωθα την αλήθεια...Δοκίμασα να πλησιάσω την δροσερή στάλα και να γευτώ τα πάθη τα κρυφά, τα πιο μεγάλα...Για να υπάρχει η αλυσίδα της στάθμης σφιχτά τυλιγμένη γύρω μου και να νιώθω τη πνοή σου να μου στερεί τα όμορφά σου...
Παγίδα του σταθμού και δακρυά που με ποτίζουν ρόδινο ξεψυχισμένο αίμα, να τριγυρνώ χωρίς ελπίδα μα να προφταίνω το επόμενο...Η Θάλεια και η Αργώ δυο στεφάνια ατύλιχτα και πρόχειρα καμμωμένα, συντροφιά με τη μουσική της θλίψης ατενίζουν τη μορφή σου...και δειλά όπως προσπέρασες την άκαρδη σου γειτονιά και βροντόφωνα και ξεχασμένα άφησες μόνο ένα σπάγγο να κρέμεται.Γιατί να αναμμένω το επόμενο φεγγάρι, ο καιρός πέρασε, δε προφταίνω να πάρω το πρώτο σημάδι που έρχεται και να το βυθίσω εμπρός μου...Η Ώρα και αν το εξέχασε δεν έχασα το φως μου...
Σε ευχαριστώ...