Σαν κοίτομαι μόνος μες το ρυθμό της νύχτας ακούω τα πάντα...
Σαλεύω τη σκέψη μου και πλησιάζω σε ώρες δύσκολες σε αυτό που με γυμνώνει.Λέω την αλήθεια τέτοιες στιγμές, παθιάζομαι απρόοπτα και γίνομαι ειρμός...Αναμμένω την ίδια την αίσθηση κοντά της να με πάρει.Αραδιάζω τα φρόνιμα και κρεμώ στον τοίχο της καρτερίας το μόνο που δεν δέχτηκε να με αποκοιμίσει, την κρυφή μου λέξη...
Δεν θα μαρτυρήσω πουθένα αυτό που απασχολεί τη μοίρα και το καημό, οφείλω να κρατήσω κειμήλια τα βρώμικα δωμάτια της ντροπής και της νιότης, σε αυτά όπου η απόλαυση ξεπερνά τις κάμαρες της νόησης και της ελευθερίας.
Κοιτώ στο πλάι και αντικρύζω το ρολόι...Ο χρόνος περνά και τα λεπτά που χάνονται θυμίζουν τη μορφή...Μια ατέρμονη και μισοσκοταδιασμένη ευθύνη με κρατάει απόψε για άλλη μια φορά στα πατήματα τα οριστικά και τα θαμμένα...Εδώ βρίσκομαι, μου ψυθιρίζει...Είμαι η φωνή του ρυθμού που θυσίασες απόψε, είμαι η κόγχη όπου ξέχασες να αναζητήσεις το μόνο πράγμα που σε έκανε να τολμήσεις προκλητικά...Έρχομαι να σε ντύσω, ετοιμάσου άγνωστε να παλέψεις για να βιώσεις τον πόνο του ερχομού...
Όμως δεν φοβάμαι...Και τι που έψαξα στα πιο βαθιά υπόγεια μαζί με την ορμή του απροστάτευτου, που πέρασα τόπους με κοράκια που τραγουδούν το πέρασμα του, εδώ θα παραμείνω!
Θα σείω τη γη ολόκληρη και θα'χω για μάρτυρα πιστό την αστραπή και τη ματιά μου, περιμένοντας να ανέβω στις παρυφές της και να την αγγαλιάσω όπως δεν τόλμησε κανείς...
Μα η μέρα έρχεται...Τι πραττω και τι αποφασίζω;Σκούριασε και το ρολόι, πάγωσαν οι δείκτες, σταμάτησε η ανάσα,το δωματιο αδειασε...
Φεύγω...
Σαλεύω τη σκέψη μου και πλησιάζω σε ώρες δύσκολες σε αυτό που με γυμνώνει.Λέω την αλήθεια τέτοιες στιγμές, παθιάζομαι απρόοπτα και γίνομαι ειρμός...Αναμμένω την ίδια την αίσθηση κοντά της να με πάρει.Αραδιάζω τα φρόνιμα και κρεμώ στον τοίχο της καρτερίας το μόνο που δεν δέχτηκε να με αποκοιμίσει, την κρυφή μου λέξη...
Δεν θα μαρτυρήσω πουθένα αυτό που απασχολεί τη μοίρα και το καημό, οφείλω να κρατήσω κειμήλια τα βρώμικα δωμάτια της ντροπής και της νιότης, σε αυτά όπου η απόλαυση ξεπερνά τις κάμαρες της νόησης και της ελευθερίας.
Κοιτώ στο πλάι και αντικρύζω το ρολόι...Ο χρόνος περνά και τα λεπτά που χάνονται θυμίζουν τη μορφή...Μια ατέρμονη και μισοσκοταδιασμένη ευθύνη με κρατάει απόψε για άλλη μια φορά στα πατήματα τα οριστικά και τα θαμμένα...Εδώ βρίσκομαι, μου ψυθιρίζει...Είμαι η φωνή του ρυθμού που θυσίασες απόψε, είμαι η κόγχη όπου ξέχασες να αναζητήσεις το μόνο πράγμα που σε έκανε να τολμήσεις προκλητικά...Έρχομαι να σε ντύσω, ετοιμάσου άγνωστε να παλέψεις για να βιώσεις τον πόνο του ερχομού...
Όμως δεν φοβάμαι...Και τι που έψαξα στα πιο βαθιά υπόγεια μαζί με την ορμή του απροστάτευτου, που πέρασα τόπους με κοράκια που τραγουδούν το πέρασμα του, εδώ θα παραμείνω!
Θα σείω τη γη ολόκληρη και θα'χω για μάρτυρα πιστό την αστραπή και τη ματιά μου, περιμένοντας να ανέβω στις παρυφές της και να την αγγαλιάσω όπως δεν τόλμησε κανείς...
Μα η μέρα έρχεται...Τι πραττω και τι αποφασίζω;Σκούριασε και το ρολόι, πάγωσαν οι δείκτες, σταμάτησε η ανάσα,το δωματιο αδειασε...
Φεύγω...
No comments:
Post a Comment