Επόμενη στιγμή...

Ήρθε η δρόσος του Φλεβάρη...
Άμα απλώσεις την ομορφιά σου πλάι στο παραθύρι θα διακρίνεις την παγερή της αίσθηση...Έφθασε για να σε προστατέψει μέσα στη μοναξιά σου...Για να σου ψιθυρίσει πως για να αγναντέψεις στα όρη της ψυχής σου πρέπει να ανέβεις ψηλά, με μια αναπνοή και να αντέξεις στο φέρσιμο της...Διότι εδώ δεν χωρούν εικασίες, μονάχα αλήθειες...Να σε σκεπάσει θέλει μέσα στη περηφάνεια σου, να σε ποτίσει άδοξη προσμονή και περασμένες συγκινήσεις, σαν όλα όσα αντάμωσες καιρό...Σε αυτά να παραδώσεις φλέβα, αίμα, την ύπαρξή σου ολάκερη και ακόμη να αντέχεις...Είναι σκληρό το παγωμένο χιόνι και αβύθιστο σαν την μορφή που κυνηγάς απόψε...Γνωρίζεις τη στιγμή, θυμάσαι την ανάγκη, αλλά δεν μπορείς να ξεθάψεις τους ιριδισμούς.Και σαν προφτάσει ο Λαμπερός και σε ζεστάνει, να περιμένεις χρόνους ξανά και υετούς που θα σε στέλνουν απ'αρχής στο ίδιο το γεφύρι...Απο πάνω οι ουρανοί και κάτω σου ποτάμι λάβας δίπλα σε πάγο εκ φύσεως σκαλισμένο...
Με αυτό τον τρόπο να εκφράζεις τις αμέτρητες φωνές σου, δυνατά και ατελείωτα να προσκυνάς μπρος στις αλύγιστες σιωπές σου, και αυτό που θ'απομένει, θα παίρνει τις στάχτες τις ζωής φτιάχνοντας εμμονές της στείρας αυγής, που σαν βράχος θα ριζώνει σε άμορφη γη που μάταια μαστιγώνει...

Μου κράτησε τα χέρια και ένιωσε το παλμό μου, πριν φύγω μακριά στα ξένα της στιγμής...Τι στιγμή...